Segredos de familia

http://www.galiciahoxe.com/hemeroteca-web/gh/segredos-familia/idEdicion-2010-03-15/idNoticia-525923/

Hai uns días estiven co señor Arturo. Está preto dos noventa pero segue a ter unha grande vitalidade. Ten como ocupación predilecta a de rememorar sucedidos dos tempos da súa xuventude. Nesta ocasión contoume unha historia que afectou á súa propia familia, e da que nunca máis volveron falar entre eles:

"Meus pais traballaban na terra. Eramos sete irmáns. Flora era a máis vella e eu son o penúltimo. Levábame dez anos. Naquel tempo de fame e miseria da inmediata posguerra tivemos que buscarnos a vida lonxe da casa. Todos emigramos agás ela que, por mediación dunha beata da parroquia, foi traballar á casa do cura de Valeriño, no outro extremo da provincia: tiña dezasete anos cando entrou ao seu servizo.

Don Pedro era un home rexo e forte, de andares decididos e voz atronadora. Andaría polos corenta. Aquela corpulencia vestida de negro -sempre andaba coa sotana- sobresaía entre as pobres roupas do rural. Causaba impresión escoitalo bramar desde o púlpito contra das tentacións da carne e ameazar co lume eterno dos infernos.

Pasou o tempo. Flora viña á casa dos pais dúas veces no ano: nos primeiros días do verán -axudaba nos traballos da casa-, e nas datas de Nadal. Sempre traía chocolate e calcetíns, e facía resoar a casa coas súas gargalladas. Pero aquel ano chegou antes de tempo: veu á casa polo mes de abril. Empezaban a medrar os días, que eran azuis e solleiros. Algunha tormenta limpaba o ar e deixaba as cortiñas enchoupadas de auga. Pero ela non saía da casa, pasaba os días a escuras e en silencio, mentres lle ía medrando a barriga. A vida seguía coma sempre, pero a tristeza invadiu a casa. Os veciños da aldea non se decataron da súa presenza.

A primeiros de xuño chegou don Pedro. Desta volta viña vestido de paisano e aloxouse na taberna do Leiro, que tamén servía comidas e alugaba camas á xente de paso. Ao cabo dunha semana Flora deu a luz. Disque o neno naceu morto. Don Pedro e mais a parteira que el buscara marcharon no mesmo día sen se despediren.

Meu pai pasaba o tempo nas leiras e non volvía ata que era noite pecha. Fun con Lois, o pequeno, á carpintería de Claudio. Axudounos a facer unha caixiña de piñeiro, sen pintar nin nada. Alí metemos o corpo do pequeno e, ao caer da noite, fixemos un burato e enterrámolo no camposanto. Ninguén preguntou nunca nada. Que Deus nos perdoe".