O ciclón Xynthia pasa por Galicia con ventos que chegan aos 160 quilómetros por hora. As fortes chuvias fan desbordar os ríos e obrigan a desembalsar os pantanos. A alerta vermella declarada ante a borrasca fai que se supriman todas as actividades ao aire libre, suspéndense os voos, prohíbese o tráfico dos camións polas estradas, a frota está amarrada e Renfe corta a circulación ferroviaria por todo o Noroeste. As autoridades veñen avisando de que se extremen as precaucións e que ninguén saia ás estradas nesta tarde de sábado. A forza do vento tirará árbores, arrancará tellados, derrubará guindastres, deixará moitas casas sen luz e desperfectos no mobiliario urbano. Soamente cabe agardar que non custe vidas humanas.
Son agora as seis da tarde. Estou na casa, ollando como o mar se vai pintando de chumbo e pouco a pouco deixa de verse o límite do ceo. A torre de Hércules permanece impasible ante a ameaza que se aproxima. Veño de falar cos meus pais por teléfono. O ciclón xa está pasando por Covas. Alí o vento empuxa as fiestras cunha forza espectacular. Non sei o que tardará en chegar a esta cidade que, polo de agora, descansa sumida nun silencio espectante. Non hai xente polas rúas, non circulan os coches. Só se escoita algún berro infantil ao lonxe: un neno que xoga feliz, sen ter en conta o que se achega.
Estamos refuxiados nas casas, a resgardo da forza dos elementos. Cando a natureza se desata sentímonos vulnerables. Hai pouco un terremoto asolou Haití, e hoxe mesmo outro forte tremor deixou en Chile varios centos de mortos. Nos xornais dixitais poden verse fotos deste novo desastre: edificios derruídos, estradas desfeitas, coches envorcados, árbores rompidas, persoas sentadas entre as ruínas e deitadas na rúa por medo á chegada de novas réplicas.
Máis a desgraza, con ser enorme, non é comparable ao acontecido en Haití. Alí, a debilidade das construcións e a enorme miseria preexistente multiplicou o tamaño da catástrofe. Segundo dixo nunha ocasión o arquitecto Álvaro Siza, a primeira obriga dos edificios é protexer da intemperie. As vivendas de Haití non protexeron a ninguén; pola contra, resultaron unha trampa mortal para moitos. Baixou a noite de repente. Un ceo negro cobre a cidade e o mar. O vento zoa contra das fiestras. O mar bate forte nas rochas do Milenium. Unha música de guitarra chega ata o meu despacho. A natureza amosa toda a súa forza violenta e nós estamos a cuberto, agardando que todo pase.
No hay comentarios:
Publicar un comentario