Unha anécdota infantil

Un venres do finado mes de xullo. O sol está a piques de agocharse por detrás do monte de San Pedro. O ceo comeza a perder as cores de Matisse que estiveron presentes todo o día. Un grupo de amigos -catro parellas-, reúnense nunha cervexaría, nunha céntrica praza da Coruña, para celebrar un aniversario. Hai un enxeñeiro, varios profesionais sanitarios e dous profesores de Instituto. Coñécense desde hai décadas, algúns xa pasaron a mellor vida (están xubilados) e -cousas da idade- hai dous que están “duros” do ouvido.

Elixen un lugar perto da fiestra, lonxe do ruído habitual das conversas na barra. Aos poucos minutos un grupo de rapaces –cinco ou seis- ocupan unha mesa próxima, cos seus móbiles e tabletas (mentres os pais permanecen na praza, bebendo e fumando), e comparten os seus xogos; provocan unha alegre algarabía  que invade todo o local e impide que os membros do grupo poidan conversar, mentres toman unha cervexa e comparten as racións solicitadas. Non é posible a comunicación máis aló da mímica, mesmo erguendo a voz por enriba do balbordo de voces infantís.

Coa discrección propia da súa idade e educación reclaman a presenza do camareiro para solicitar que intente unha diminución dos decibelios ata o punto que lles permita manter unha conversa amigable. Xa se sabe: lembranzas dun tempo anterior, os problemas de saúde, as incertezas do momento. O camareiro expresa as súas dúbidas: “Voy a hablar con los padres, que los conozco, pero esto no es cosa mía”. Explícanlle que, debido ás limitacións auditivas dalgúns membros do grupo, se non é posible unha reducción do ruído terán que buscar outro sitio donde poidan manter unha conversa amigable.

Os oito amigos agardan ser atendidos cando, de súpeto, son increpados por un home que se aproxima á súa mesa:- “¿Y vosotros teneis hijos?”. - “Pois sí, somos pais e mesmo avós, nalgún caso”. -“Pues menuda panda.  Nuestros niños van a los mejores colegios y tienen más educación que vosotros. ¿Acaso os creeis con más derecho que ellos?” Un dos presentes tenta explicar que non teñen nada contra dos rapaces pero que precisan un ambiente menos ruidoso que lles permita manter unha conversa. Non son posibles máis explicacións pois entra unha muller no local, que os increpa a voces: “Amargaos, que sois unos amargaos. Iros pal geríatrico, que es donde teneis que estar!”. Chegados a ese nivel os alí presentes entenden que xa non é posible o diálogo. Procuran finalizar as consumicións sen prestar atención á contorna. Consiguen manter a calma ainda que a muller citada non deixa de proferir calificativos en defensa da súa crianza (“¡Que mi niña no está educada! ¡Vamos, anda! ¡Menudos amargaos!”).

Facendo unha interpretación benévola pódese entender que, neste suceso banal, hai dous dereitos que entran en colisión: o dereito dun grupo de persoas  a dispor dun espazo tranquilo que lles permita conversar e o dereito dos rapaces a xogar e elevar a voz, como é propio dos xogos infantís. Non teño a menor dúbida sobre cál deles debe prevalecer. Pero non é preciso complicar tanto a análise. En realidade só se trata duns pais energúmenos malcriando aos seus fillos, de exemplares do pijerío coruñés defendendo o que consideran o seu espazo e os seus privilexios. Cando o grupo marchou do bar aínda acudiron de novo a increpalos: “A ver si os encierran en el geriátrico y no os dejan salir más!”.

 

Que se preparen os actuais ocupantes do Concello, pois agora, que xa comezan as trampas, as miradas torvas e os insultos, terán que ser ben precavidos e armarse de moita paciencia.

(Ilustracións: cadros do pintor Ernest Descals).