martes, 17 de noviembre de 2015

Vai pasando o outono


























 


O outono deste ano deixounos días espléndidos de sol, cunha temperatura impropia para estas alturas do ano. O verán de San Martiño, neste caso, foi unha realidade. Os días que estamos na aldea, acompañando aos nosos maiores nesta última etapa da vida, sempre aproveito para camiñar á beira do río. Na miña vila hai, á beira do río Alvariño, un fermoso paseo que, no abrir do día, permite gozar en soidade do ruído das augas no seu descenso lento cara o mar, do canto dos paxaros que celebran o novo día, das pinturas impresionistas que forman as árbores coas súas múltiples tonalidades desta estación decadente.


O río que menciono ten dous tramos. Na súa parte máis alta, no seu paso por Nantón ata chegar a Cobas (Concello de A Baña, PP) o río está abandonado. As cortiñas cubertas de maleza e os montes sen coidar que medraron cara o río, cegaron toda posibilidades de acceder á súa beira. A balsa do río, onde nos bañabamos de nenos e tentabamos aprender a nadar, é agora totalmente inaccesible. A parte máis baixa do río Alvariño, -cando amansa as súas augas e se xunta co río de Barcala para buscar o seu fin no Tambre- (concello de Negreira, PSG) ten o seu entorno coidado e limpo, e o paseo fluvial ofrece a posibilidade dunha fermosa andaina en contacto directo coa natureza.


Unha mañán de sábado, coa primeira luz do día, fun camiñar pola beira das augas. Era un día fermoso de outono, seco e ventoso. De cando en vez un golpe do vento facía caer, de súpeto, miles de follas das árbores, como gotas de auga nunha cascada. O río baixaba maxestoso, con moita auga. Nunha esquina do camiño alguén plantou un souto de castiñeiros novos, todos eles perfectamente aliñados. No chan había moitos ourizos, algúns abertos, outro coa castaña aínda dentro. 


Parei para facer unha fotografía. O intento inútil de deter o tempo, de gardar o instante e facelo eterno nunha imaxe. Nesas estaba cando vin achegarse un home maior, coa cabeza completamente branca. Pasou á beira, con paso áxil, e saudou con cortesía: “Bos días”. Houbo na súa mirada unha luz de recoñecemento, pero continuou o seu camiño. Eu tamén quedei pensando, e vireime para ver como se perdía ao lonxe, nunha volta do camiño. De súpeto souben quen era: Pepe do Francés, un amigo da infancia, compañeiro na escola e nos xogos infantís, cando tentabamos aprender a xogar ao fútbol facendo caneos arredor dos carballos do campo da festa. Se cadra hai cincuenta anos que non nos vemos. A vida levounos por camiños diferentes. Pero recoñecín os seus xestos, a expresión da cara, a forma de andar. Aquí estaba, o mesmo neno, tantos anos despois.

Quedei con pena de non saudalo. Estou certo que el tamén me recoñeceu. Pero continuou o camiño sen parar, como o río que baixa, lento e manso, na busca do seu final; como as nosas propias vidas, que tamén viaxan, sen deterse, cara o destino inexorable.


1 comentario:

  1. Decididamente, amigo Pablo, tés que dedicarlle algún tempo a escribir porque sabes ver, interpretar, sentir e, sobre todo, contar, que é o máis importante. Con qué facilidad logras un fresco natural perfecto, que está esixindo unhas notas de piano para ambientar a escea. Eu tamén, leendo o texto no ordenador, dei ese paseo tempraneiro á beira dese río tan familiar, fermoso e humilde, coma as cousas verdadeiras. E a ver si Pepe do Francés espabila un pouco máis cedo... Unha aperta,
    Pepe Ponte

    ResponderEliminar