O sistema sanitario público está en perigo. O risco non
está na pretendida insustentabilidade que pregoan os profetas ultraliberais (na
acción pública sempre é sustentable aquelo que se quere sustentar). A auténtica ameaza son as políticas neocom que pretenden apoderarse dos
orzamantos adicados aos servizos públicos.
Os voitres da especulación financeira planean arredor. Hai
unha planificación estretéxica, que ven de anos atrás, e ten por obxectivo
desmontar os servizos públicos e apoderarse do seu financiamento. Non se trata
dunha nova teoría da conspiración senon de feitos e datos contrastados.
Podemos afirmar, con toda certeza, que existe un plan internacional, financiado
e liderado pola poderosa industria farmacéutica e as grandes empresas da
tecnoloxía sanitaria. Esta estratexia, deseñada a grande escala, é aplicada de forma estricta,
polos políticos cómplices e os grupos de presión, a nivel local.
Un excelente informe publicado
pola FADSP (Federacion de Asociacións para a Defensa
da Sanidade Pública) revela o plan que se está a negociar entre a Comisión
Europea –órgano non electo- e o Departamento de Comercio dos EEUU para
constituir unha Asociación Transatlántica
para o Comercio e a Inversión (ATCI
ou TTIP, dacordo coas siglas en
inglés). Comezaron esta negociación en xullo de 2013 -dirixida por dous
persoaxes de dudosa reputación-, con grande secretismo. Suscita numerosas discrepancias, pois os observadores entenden
que é moito máis que un tratado de libre comercio xa que suprime todas as barreiras económicas e lexislativas aos intercambios
comerciais. No ámbito sanitario este acordo, de aplicarse, representaría
que os sistemas sanitarios públicos
europeos serían un mercado aberto á participación das empresas de EEUU. As
empresas transnacionais pretenden con esta iniciativa “acceder aos presupostos
sanitaros públicos dos países europeos para ter a oportunidade de obter grandes
beneficios”.
Ante a polémica xerada por esta
negociación o Parlamento Europeo aprobou unha resolución que exclúe da
negociación os servizos públicos da penetración do sector privado nos mesmos.
Mais cómpre saber que as resolucións do Parlamento non son vinculantes para a
Comisión Europea que é quen realmente negocia. Non está claro, por tanto, que a
sanidade pública quede protexida. Pola contra, este plan vai dirixido a
garantir o acceso das grandes empresas transnacionais aos orzamentos adicados a
sanidade (que representan arredor do 40% do presuposto total das CCAA), co obxectivo de conseguir a privatización
dos servizos sanitarios, “que son vistos polos inversores privados e pola
industria farmacéutica e de tecnoloxía sanitaria como unha enorme lista de
compras”.
Se fose asinado
este Tratado, nos termos que pretenden as partes negociadoras, poderían tornar irreversibles as privatizacións dos
servizos públicos, pois a lexislación estatal quedaría condicionada pola
normativa de superior rango da UE. As multinacionais e os poderosos lobbys
presionan para desenvolver o chamado “Mecanismo
de Solución de Diferencias entre inversor e Estado” (ISDS), ideado para
protexer aos inversores e que inclúe “disposicións contra a expropiación de
servizos de interese público”. Esto quere decir que sería imposible dar marcha
atrás nas privatizacións: as
concesionarias poderían recurrir a entidades arbitrais para conseguir elevadas
indemnizacións por lucro cesante.
Esta estratexia
global reflíctese, a nivel local, no “selecto” Club Gertech, unha asociación formada por “xerentes e altos
directivos sanitarios e tecnólogos de empresas”. Este foro, que afirma estar
orientado á formacion e a crear cultura de innovacion, na realidade é un poderoso grupo de presión que ten un
obxectivo claro: apoderarse dos recursos económicos destinados á saúde
(57.000 millóns de euros segundo os orzamentos de 2014). Está integrado por xerentes sanitarios e
altos cargos, a Universidade de Navarra e o Instituto Carlos III. Recibe apoios da Asociación de Directivos
Sanitarios (SEDISA) e do chamado Foro da Profesión Médica (alianza corporativa
integrada por organizacións afíns ao actual goberno), e ten o patrocinio de varias empresas do sector
(Medtronic, Philips, Roche, Nec Corporation, Citec-B), todas elas con fortes
intereses na privatización sanitaria.
O actual goberno
galego ten unha particular sintonía con este grupo. O director xeral de
Recursos Económicos do Sergas e os xerentes de Vigo e A Coruña actuaron como
ponentes principais nos seus debates. A propia conselleira de Sanidade defendeu
nun foro en Barcelona a necesidade de laboralizar o persoal sanitario. O Sergas está a desenvolver as súas
propostas nos proxectos Hospital 2050
e Innova Saúde. O executivo aplica
con dilixencia as receitas do club: concertos público-privado,
externalizacións, control da tecnoloxía e da informacion por empresas privadas,
e a implantación das Unidades de Xestión Clínica (UXC). Estas UXC veñen ser a
fórmula para fragmentar os centros sanitarios en múltiples empresas con
autonomía de xestión, coa perspectiva de crear un mercado sanitario interno
propicio para os intereses das grandes empresas do sector.
Este lobby
redacta documentos e celebra foros de debate, que sirven de plataforma para
difundir o seu ideario. A FADSP, noutro informe clarificador,
denuncia que esta asociación ten como finalidade xerar “unha alianza público-privada financiada con diñeiro público para
negocio das empresas privadas”. SEDISA
(que ten vínculos con empresas farmacéuticas: Roche Sanofi, Grünental,
Jonhnson&Johnson), argumenta na
mesma dirección. No seu “proxecto Amphos”
aconsella: cambiar a xestión dos centros por medio das UXC, transformar os
hospitais en empresas autónomas, laboralizar aos traballadores sanitarios e
promover os autocoidados do enfermo mediante tecnoloxías instaladas no
domicilio. Podemos observar que non son nada orixinais e que ambos foros repiten as mesmas letanías.
Kevin Carter ganou o Pulitzer en 1993 por esta escalofriante imaxe |
A FADSP entende
que o sistema sanitario público está en perigo real, por “unha estretaxia deseñada e articulada por grupos poderosos que
pretenden facerse con fondos económicos que o estado destina á sanidade”. Esta
actuación depredatoria está sendo realizada coa total complicidade dos
dirixentes do Partido Popular, asiduos visitantes da “porta xiratoria”. Cómpre
movilizarse con dilixencia para frear este
plan de aniquilación dos servizos públicos. Do contrario, os voitres financeiros
faranse con todo e xa non nos quedará nada.
Si. O excelente documento publicado pola FADSP é moi inquietante.
ResponderEliminarVendo o que acontece día a día, faise patente que non somos paranoicos se pensamos nun gran plan de negocio no que interveñen moitos actores. Hai datos sobrados que sustentan a existencia dunha conspiración real, con consecuencias que poden diferir no tempo ou na xeografía española, pero que van seguindo o seu curso.
Xorde unha cuestión crucial por parte dos que non queremos ser espoliados nos nosos dereitos. Que facer? Déixannos votar e iso pode influír algo, mais ben pouco. Pero non se trata de empresas, de partidos, de organizacións considerados como entes robóticos. En todos eses ámbitos hai persoas - voitres e hai persoas colaboracionistas que serán premiadas axeitadamente. Por iso é moi importante que a cidadanía saiba quenes son responsables de que.
Pouco se poderá saber dunha empresa diagnóstica, pero pode abondar con saber que está metida no allo para que, se nos deixan elixir nun concurso, teñamos ese elemento en conta. E se non nos deixan, saibamos se se ten ou non en conta por quen tome a decisión.
Si que se pode saber máis dos que, dirixindo complexos hospitalarios, contribúen decididamente ao seu desmantelamento como servizo público. Si interesa saber quen está en SEDISA e organizacións similares, quen pode usar a porta xiratoria. Si interesa coñecer canto perciben xa, aquí e agora, como obxectivos por contribuír á privatización. Si que procede saber de conflitos de interese. Son datos moi concretos de persoas concretas. Non se fala tanto de transparencia? Esixámola.
Temos un caso recente. O neno de Burela ao que se lle negou asistencia. Non se trata, como se fixo, de ver se tiña ou non papeis en regra. Iso é secundario, e priorizar o burocrático ofende a sensibilidade de calquera que atenda enfermos. Quen dirixe ese centro? Por que non dimitiu ninguén?
Quosque tandem abutere... panda de voitres... patientia nostra?
Desde la soberanía popular estamos volviendo al antiguo concepto patrimonial del poder. Los reyes tenían sus reinos como su patrimonio, de ahí las políticas matrimoniales para juntar territorios que a menudo no tenían nada que ver, véase por ejemplo el imperio de Carlos V (que era de Alemania, no de aquí). Ahora vuelve pero con un nuevo formato: se prescinde de los estados y los verdaderos amos de la situación son los llamados mercados. Esto tiene un inconveniente adicional: los reyes, a veces, se sometían (medianamente) a una ley y además se daba mucha importancia al honor, que de algún modo frenaba algo las conductas. Los mercados no tienen esos inconvenientes. Vamos hacia la forma más abyecta de anarquía de derechas: los delincuentes más poderosos no tienen freno, y eso incluye hermanados desde las multinacionales sanitarias a las mafias. Es cuestión de relaciones de poder: la tecnología y las comunicaciones han destruido todas las defensas de los grupos menos poderosos, y el trabajo cada vez es menos necesario, o sea, que tenemos menos capacidad de presión. Los humanos de a pie sobramos. La megaestafa global es solo el principio.
ResponderEliminar