Retorno ao pasado

En Nueva Tribuna
En Galicia Confidencial

Hai unha estratexia global, deseñada e impulsada desde os grandes centros de poder e de elaboracion de argumentario ideolóxico neoliberal (FMI, BCE, etc) que promove o adelgazamento do Estado, a redución dos mecanismos de proteccion social, a desregulación laboral e a supresión do Estado de benestar. As estratexias e os elementos utilizados a tal fin son distintos segundo a situación de cada país. En España as forzas económicas atoparon o aliado perfecto no Partido Popular, gañador das eleccións xerais en 2011. Desde os gobernos autonómicos, onde viña gobernando desde anos atrás, xa impulsara masivamente as privatizaciones e externalizaciones de servizos, para aportar espazos de negocio a empresas afins. Pero, coa chegada ao poder no goberno de España, iniciou un febril traballo lexislativo para camiñar rapidamente no sentido indicado.

 

A través de Reais Decretos Leis (RDL), furtando así o debate parlamentario, impoñen normas que desmontan o andamiaxe construído desde a Transición. En Sanidade, a través deste método que burla a democracia, aprobaron o Real Decreto Lei 16/2012, que elimina a atención sanitaria universal e recupera a figura do asegurado, exclúe da cobertura sanitaria a miles e miles de persoas, impón copagos e subtrae do financiamento público máis de catrocentos fármacos. Catro meses despois da súa toma de posesión, o goberno de Rajoy aprobou esta norma (que seguramente xa tiñan preparada antes de ocupar o poder).

Recordemos a cronoloxía. O PP gañou as eleccións en novembro de 2011. O goberno tomou posesión ao mes seguinte. A Reforma Laboral (RDL 3/2012), que deixa aos traballadores no desamparo, é publicada no BOE a principios de febreiro de 2012. (“¡Que se jodan! ¡Que se jodan!”, berraba Andrea Fabra -filla do presidiario Carlos Fabra-, cando Rajoy anunciaba no Parlamento recortes nas prestaciones por desemprego). O RDL 16/2012 publicouno o goberno, eludindo o debate parlamentario, no mes de abril (con todo cinismo no propio título a lei preséntase como orientada a garantir a sustentabilidade da Sanidade pública, cando en realidade é unha bomba na liña de flotacion do sistema).

Teño a convicción de que este grupo que agora ocupa o poder -que durante a campaña electoral prometeu ata a saciedade non tocar a sanidade, a educacion nin as pensións- xa tiña estas leis elaboradas cando chegou á Moncloa. A Reforma Laboral, a Lomce, e esta lei que desmonta a Sanidade pública: todos estes textos xa estaban escritos cando prometían o contrario. Non foi a crise a culpable, nin a “herdanza recibida” que tanto pregoan: tiñan un plan establecido, había unha “axenda oculta”, unha estratexia de ocupación do poder para baleiralo desde dentro en beneficio dos seus aliados. E execútano sen compaixón, sen valorar o dano ocasionado, sen doerse co sufrimento de tanta xente que ve a súa vida desprotexida, sen esperanzas e sen apoio público ante o desamparo.

Coa escusa da crise están executando unha expropiación de dereitos básicos consolidados, logo de realizar unha auténtica fraude democrática: alcanzaron o poder prometendo xusto o contrario do que tiñan planeado impoñer. Burlaron todas as normas do xogo e o país non llo poderá perdoar, nin sequera os seus propios votantes.