En Nueva Tribuna
En Praza Pública
Os
avances conseguidos nas últimas décadas en relación coa igualdade de xénero
foron moi importantes. Durante o século XX a loita das pioneiras feministas
permitiu conquistar dereitos elementais (voto, divorcio, aborto, estudos) que
antes excluían ás mulleres. No ámbito da educación os datos son claros: seis de
cada dez licenciados universitarios na UE son mulleres -aínda que nos consellos
de dirección a súa presenza é aínda marxinal-.
 |
| Michelle Bachelet |
“Por que as
mulleres aínda non podemos telo todo?”, preguntábase Anne Maríe Slaughter (alto cargo no goberno de Obama) nun artigo
publicado en 2012. Porque en realidade a igualdade non pode ser só un asunto formal,
senón que debe trasladarse á vida cotiá. É aí onde debe concretarse que homes e
mulleres se relacionan e viven como iguais. No mundo da política, da economía e
no ámbito profesional aínda queda moito terreo por conquistar. Aínda queda
moita tarefa para superar a inercia de séculos de patriarcado. Michelle Bachelet
(presidenta de Chile) fala de traballar no que denomina “política da presenza”:
aquela política de acción afirmativa que promove a incorporación ao espazo da
política a suxeitos ou grupos discriminados. Pero tamén advirte que a historia non é lineal: “nada nos
asegura que os pasos dados só serán seguidos por máis pasos cara adiante; xa
temos visto que son posibles os retrocesos”.
Iso
é o que pretendeu facer o goberno de Rajoy por medio do cesado ministro
Gallardón. Desde o seu sillón de mando no Ministerio de Xustiza quixo impoñer
unha lei do aborto que representaba un gravísimo paso atrás na historia, un retorno á barbarie e
un atentado contra as mulleres e o seu dereito á autonomía e a saúde. Este
político que, no seu día, soubo crearse unha imaxe de moderno, pretendía
expropiar o dereito da muller a decidir sobre o seu corpo e a súa vida. Esta
lei, innecesaria e cruel (Gallardón chegou a afirmar que é tarefa do gobernante “repartir dor” ), só tiña unha
xustificación: impoñer as crenzas do goberno sobre os dereitos das/os cidadáns,
e dar satisfacción aos radicais do PP e da xerarquía eclesiástica. As numerosas
movilizaciones e o clamor colectivo conseguiron frear a lei. Rajoy cesou ao
ministro e anulou o trámite lexislativo cando percibiu consecuencias negativas
na inclinación do voto. Nesa decisión non hai convicción senón cálculo. O risco
segue aí: as forzas da caverna seguen á
espreita desexando volver atrás na historia, aos tempos da dominación e a
desigualdade.
Pero
todo isto sucede na parte do mundo onde as cousas van mellor. Porque hai outra
metade do planeta onde as mulleres loitan, simplemente, por sobrevivir, por
fuxir da explotación, da fame, das ablacións, dos burkas, das violacións e dos matrimonios forzados nos anos da
infancia. A metade das mulleres do mundo son pobres. Viven cada día en
condicións de discriminación en canto a dereitos, identidade, saúde ou
educación. En moitos lugares do mundo
nacer muller é unha desgraza. É como vir ao mundo cunha tara de fábrica. Nas zonas de conflito crónico pode
ser máis perigoso ser nena ou muller que
ser soldado. Lola Huete relata, nun artigo, testemuños desgarradores. Ekra A.K.
de 30 anos, de Costa de Marfil, chegou aos suburbios de Rabat (Marruecos), no
seu camiño cara a Europa: “Que fas para poder vivir?”, pregúntalle a Ekra. Ela
responde: “prostituírme”. Esa é a vida de moitas mulleres que carecen de
futuro. A escala mundial, unha de cada tres mulleres sofre violencia sexual ou
física nalgún momento da súa vida; a pobreza é demasiadas veces o caldo de
cultivo para estas atrocidades. Lakshmi Puri , directora axecutiva de ONU Mulleres, advirte que “a pobreza ten
cara de muller: hai unha crecente feminización da pobreza, tamén nos países
desenvolvidos.
A trata e o tráfico de mulleres
converteuse, xunto ao da droga e as armas, no “negocio” internacional máis
lucrativo. Vinte millóns de vítimas, mulleres e nenos, son unha mercancía coa
que trafican os indesexables e obteñen ganancias obscenas.
No hay comentarios:
Publicar un comentario