"La salud como negocio"

Nos próximos días vai sair á rúa o libro “La salud como negocio”. Plantexouse inicialmente como unha traducción do volume publicado en galego na primavera de 2012, pero a realidade sanitaria mudou de tal xeito neste tempo –a peor-  que o que ve agora a luz é un libro novo, con novos textos que analizan a realidade de hoxe, moi diferente á de hai dous anos. 

“La salud como negocio”, que pronto estará  nas librarías, conta cun prólogo de Xosé Manuel Beiras e unha introducción de Vicenç Navarro. O libro foi coordinado por Pablo Vaamonde e conta con aportacións de Marciano Sánchez Bayle, María Luisa Lores Aguín, Manuel Martín García e Sergio Fernández Ruíz.  A continuación reproducimos algunha frases do libro coas que pretendemos despertar o interese por esta obra que se presenta como unha ferramenta para a militancia a favor da Sanidade pública. 

-Esta obra constitúe unha lúcida e valente acción en defensa da cidadanía. A este combate contra a tiranía contribúe, no laboratorio das ideas e na práctica da denuncia valente, este libro, unha obra colectiva dun grupo de profesionais comprometidos na defensa da sanidade pública.  Xosé Manuel Beiras.

-Este libro é un dos mellores documentos que se publicaron en España sobre o que está ocorrendo na sanidade pública. É unha mina de información. Escrito dun xeito ameno, fácil de ler e comprender, conxuga paixón e compromiso pola xustiza social cun gran rigor e credibilidade na súa documentación. É, sen dúbida, un libro que se converterá nun punto de referencia para todos aqueles movementos sociais que loitan para conseguir un mundo e unha sanidade mellores. Debería ser unha lectura obligatoria nas institucións de ensino do país.  Vicenç Navarro.

-Desde a época de Thatcher e Reagan, a ideoloxía neoliberal partiu da base de que é necesario adelgazar o Estado e facer que sexan as persoas as que individualmente asuman os riscos da súa vida, tamén da súa saúde. Os seus seguidores propugnan o desmantelamento dos sistemas de benestar e promoven un modelo de sociedade onde o mercado asume a totalidade da provisión de bens e servizos, polo que o acceso aos mesmos está mediatizado pola capacidade económica de cada persoa.  Marciano Sánchez Bayle.

-Na «axenda oculta» do Partido Popular había un obxectivo principal: ocupar o poder para desmontar desde dentro, como troianos, o estado de benestar, construído nas últimas décadas con tanto esforzo e que constitúe un elemento básico para garantir a cohesión social e a igualdade de oportunidades. Pero a facción ultraliberal que nos goberna non cre na igualdade das persoas e desconfía do sector público. Agora están executando os seus plans sen disimulo, sen que lles importe o sufrimento provocado. Non é certo que non se poida soster o Estado de benestar. O profesor Navarro recorda que España gasta neste terreo menos do que podería: «O PIB per capita é o 94% de promedio dos países da UE-15, mentres que o gasto público social é só do 72% de promedio». Pero o PP, no canto de intentar aumentar os ingresos, opta por reducir o gasto para que adelgace o peso do Estado. Así deixan máis espazo para o negocio aos grupos empresariais afins.  Pablo Vaamonde. 

-O proceso privatizador da Sanidade, impulsado polo Partido Popular, está sendo executado, utilizando diversas fómulas, en toda a xeografía do Estado. Neste libro analizamos as actuacións realizadas en tres comunidades autónomas (Madrid, Valencia e Galicia) polo seu carácter paradigmático. Os métodos utilizados son similares aos usados nas demais autonomías.  María Luisa Lores Aguín.

-Recorrer á colaboración público-privada (PFI) é unha modalidade, para financiar e xestionar os servizos públicos con capital privado, posta en práctica en Reino Unido e Alemania á calor das políticas neoliberales. Galicia foi pioneira na aplicación das estratexias neoliberais na Sanidade. O Partido Popular utilizou as súas maiorías absolutas nesta comunidade autónoma como laboratorio para experimentar coa privatización dos servizos sanitarios públicos.   Manuel Martín García.

-Cando o 27 de xaneiro de 2014 se produce a comparecencia do presidente da Comunidade de Madrid co conselleiro de Sanidade Fernández Lasquetty e anuncian a dimisión deste e a paralización dos procesos de privatización total de seis hospitais semiprivados e dos centros de saúde da Comunidade de Madrid, todo o mundo o viviu como un éxito das mobilizacións da coñecida como «Marea Branca».  Sergio Fernández Ruíz.

-“La salud como negocio” é un libro de combate e divulgación, que pretende denunciar o que están facendo os gobernantes coa nosa sanidade: executan un implacable desmantelamento do sistema público para xerar espazos de negocio. Este proceso é de tal magnitude que pode deixar aos nosos sucesores sen a protección sanitaria que tanto custou construír ás xeracións precedentes e a nós mesmos.   Os autores.

Discurso no Parlamento

NO DÍA DA GALEGUIDADE EMPRESARIAL

Señores deputados e demais autoridades presentes: Bos días a todas e a todos.

Síntome moi honrado de poder tomar a palabra neste lugar, onde está representado o meu pobo, e poder dirixirme a vostedes na nosa fala. Cando era neno -e me reprendían por falar en  galego- nunca soñei que poderia chegar tal día como hoxe. Pois xa non é un soño: un cidadán corrente pode falar na sua língua diante do Parlamento do seu país. 

Moito temos avanzado, pero ainda queda moito camiño por diante. Falar galego xa non é un delito nin é -como era antes en certos médios-, motivo de ridículo. Nas últimas décadas o avance do galego, na regulación normativa e no recoñecemento social, foi certamente moi importante. O idioma  -que é o elemento cultural mais importante do país-, sigue vivo na sociedade e na vida cotiá. O compromiso e o traballo de moitas persoas permitiu que sobrevivise a tempos difíciles. Tamén cómpre destacar o labor político desenvolvido polos deputados actuais -e por cantos os precederon nesta tarefa-,  na defensa da nosa língua. Polo tanto, quero expresar publicamente a miña gratitude aos diputados aqui presentes e a cantos pasaron por esta cámara, e que traballaron para que esto sexa unha realidade. 

Tamén aproveito a ocasión, (aínda que non sexa o motivo desta xuntanza), para manifestar o meu desacordo coa demonización dos políticos e da política. Porque non é certo que todos os políticos sexan corruptos. A corrupción está na sociedade e chega ao exercicio da política igual que a outros ámbitos. E terá que ser a política a que procure sanear e rexenerar a vida pública, do mesmo xeito que é a vontade política a que pode garantir a pervivencia e potenciación do noso idioma. 

Porque a nosa língua, ainda que perde implantación social, (segundo os últimos informes), nunca estivo tan ben. Hai anos falar galego era proprio de paletos ou de roxos separatistas. Hoxe convertiuse nun signo de calidade e de cultura. Falar galego é moderno, falar galego é de persoas cultas e mesmo pode ser rendible. Falar galego identifícanos co país e concédenos visibilidade propia. É un signo de distinción. As campañas publicitarias mais exitosas fixéronxe en galego, cada día son mais as empresas galegas –e de fora- que utilizan o noso idioma para comunicarse cos consumidores e cos seus propios traballadores. Quero decir que estamos chegando á conclusión de que o galego non é un idioma de confrontación nin de polémica: é simplemente a nosa língua que nos permite comunicarnos entre nós e co resto do mundo.

Temos que ser optimistas, ainda que ás veces temos a sensacion de que alguns gobernantes non teñen a implicación necesaria para potenciar e protexer o idioma. E tamén hai sectores que entenden que o galego non é válido para o mundo do traballo, para os negocios e para a actividade empresarial. Eu considero que é todo o contrario: o galego é unha inmensa oportunidade para sermos mais considerados neste mundo globalizado. 

A miña empresa forma parte desa “clase media” que nin é grande nin pequena, nin rica nin pobre, pero que -con moitas outras de semellante factura-, contribúe a vertebrar o entramado económico máis importante do país. Xeneramos emprego e pagamos impostos. Estamos instalados na  legalidade, porque a nosa dimensión tampouco permitiría prácticas marxinais fora da lei. Pero estas empresas somos decisivas para a riqueza colectiva. Sentímonos identificados co país e temos o maior interese por potenciar as nosas señas de identidade para seguir medrando e poder concurrir a mercados externos cos nosos produtos. 

Hai quen non o comprende, hai moitos que non son conscientes de que na diferenciación está o futuro. Actualmente, a calidade dos productos dase por suposta. É tal o nivel de esixencia que, sen acadar eses mínimos, non se pode estar no mercado. Mais cómpre diferenciarse entre a multitude e para eso a nosa identificación co país e co idioma propio pode servir para resaltar a nosa visibilidade. Mais tamén debemos decir que utilizar o galego no contorno empresarial ten uns sobrecustes que deben ser compartidos pola sociedade no seu conxunto. Da parcela política depende que se elaboren normativas que permitan facer eses custes máis asumibles. Non se trata de pedir esmola, senon de actuar con xustiza e facer inversións estratéxicas favorables para o país, para o noso idioma e para o tecido empresarial.

Na sociedade actual, cos avances tecnolóxicos que dispoñemos, a producción de bens ou servizos é relativamente doada. O difícil é atopar mercados. Galicia ten importantes materias primas, dispón de tecnoloxía e ten empresas que realizan o seu labor de forma competente. Temos que convencer aos mercados para que merquen os nosos produtos: nesa tarefa o galego pode axudar para facernos diferentes. 

Sabemos que no mercado interno o galego ten gran aceptación. Hai un crecente sentido de país que está moito por enriba do reflectido politicamente  no parlamento e que cómpre potenciar e aproveitar. Non hai motivo para non etiquetar e facer publicidade na nosa lingua. Nos mercados externos cada vez valórase máis coñecer a orixe dos produtos e debemos destacar as nosas señas de identidade. En definitiva, non temos ningun motivo para non utilizar a nosa língua con normalidade. Só temos que observar como as empresas estranxeiras, mesmo as grandes multinacionais que operan en Galicia, utilizan cada vez máis o galego. Non o fan por patriotismo: entenden que o uso do galego lles é rendible.

Antes de rematar quero agradecer ao Foro Enrique Peinador e á presidencia do Parlamento por ter organizado este magnifico encontro. Tamén quero agradecer aos meus colegas empresarios que decidiran adicar um día enteiro á nosa língua. Espero que este sexa un punto de inflexión para fortalecer o noso compromiso co idioma, para convencernos  de que a nosa língua pode ser a mellor ferramenta para decirlle ao mundo enteiro que somos bós, que temos bós produtos e que facemos as cousas ben. Falando en galego, por suposto.

  

Moitas grazas a todas e a todos.

Xosé Turnes Paredes  (Empresa Progando).

(Discurso pronunciado polo meu amigo Xosé Turnes o pasado día 22 de outubro, no Parlamento de Galicia, na celebración do Día da galeguidade empresarial, organizado polo Foro Enrique Peinador, e que acolleu a un centenar de empresarios galegos. Reproducimos integramente o texto por consideralo de grande interese). 

 

A vida líquida

“El periodista despedido”, a nova novela de Fernando Ontañón

O escritor Fernando Ontañón ven de publicar o seu segundo libro, “El periodista despedido” (Ézaro), unha excelente novela que confirma a súa decidida vocación literaria e que pon en evidencia as grandes dotes do autor para o xénero narrativo.  Este cántabro afincado na Coruña desde hai anos é unha voz orixinal e auténtica da nova narrativa, que relata de xeito moi convincente as vidas da súa xeración, a que naceu na década dos setenta e está agora a piques de chegar aos  corenta.

“Me llamo Francisco Bueno y soy un periodista despedido. Uno de tantos”. Así comeza esta historia, na que o protagonista relata en primeira persoa as peripecias da súa vida persoal e profesional. Desde un presente pouco optimista –despedido do traballo e rachada a última relación sentimental, agora comparte piso con persoas coas que ten escasa relación-, recorda episodios do pasado recente e tenta comprender que pasos o levaron á situación case depresiva en que se atopa.

Cun ritmo moi cinematográfico –de aquí pode saír unha boa película- o narrador realiza constantes flashback para recuperar os anos de universidade, as relacións de amizade, os amores, as rupturas e os intentos fallidos de conseguir unha proxección profesional que o conducen á frustración e o desencanto. Estruturada en sete capítulos e con diálogos ben trenzados,  a novela discorre placidamente; semella que non acontece nada relevante mais, de maneira sutil,  traza un retrato verosímil dun grupo de persoas que chegan á madurez sen ter superado a adolescencia.

O xornalista parado recorda a súa última relación sentimental con Amalia, que traballa de cociñeira mentres el afirma estar escribindo unha novela que en realidade non existe. Síntese descontento e atormentado pola situación, que o levaa aceptar unha proposta de traballo que vulnera por completo o seu sentido da ética profesional. Como trasfondo da narración aparece a crise económica e a perda masiva de postos de traballo que conduce a este xornalista a un difícil dilema: volver á casa paterna ou compartir piso con xente descoñecida. 

Este grupo de mozos, que non coñeceron as estreiteces do franquismo, que medraron nunha época de bonanza económica e puideron facer estudos universitarios, criáronse coa expectativa dunha vida confortable na que poderían desenvolverse sen estreiteces e coa posibilidade de proxección profesional. De repente todo o que parecía seguro comeza a derrubarse con estrépito, deixándoos á intemperie, sen traballo, sen ingresos e sen a esperanza de mellora no futuro.

Nesta novela hai amores e desamores, lembranzas da amizade perdida, sexo furtivo, algúns porros e moito alcohol. Hai homes inmaduros e mulleres fortes, hai moita música e longas conversas nocturnas no pub El Malogrado. Tamén hai tramas corruptas, borracheiras comatosas, traizóns, adulterios e algún morto. E un protagonista desnortado que, na metade da vida, vese atenazado pola culpa e atemorizado ante un futuro incerto que o enche de pavor. 

O filósofo Zygmunt Bauman acuñou o termo de “vida líquida” para definir as formas de convivencia na sociedade actual. Os proxectos vitais da xente nova están marcados pola precariedade e a incerteza. Nada é sólido, nada é permanente. Hai cambios de cidade, de casa, de traballo, e relacións monogámicas sucesivas. Sempre hai un inicio e un final; a vida consiste nunha sucesión de mudanzas, rupturas e novos comezos: semella que todo ten data de caducidade; todo, mesmo os afectos, está afectado pola obsolescencia programada. 

Fernando Ontañón fai un relato oportuno e necesario desta forma de vida, cada vez máis estendida no noso contorno. Reflexa o desconcerto desta xeración que se vía destinada a unha vida cómoda e que se atopa, de repente, golpeada pola inseguridade e o infortunio. Fernando Ontañón demostra, con esta entrega narrativa, que é un dos escritores novos que merecen maior proxección e recoñecemento.