miércoles, 30 de octubre de 2013

A trampa da Xestión Clínica (2)


En Galicia Hoxe
En Nueva Tribuna


O último artigo sobre “A trampa da Xestión Clínica” tivo certo impacto. Seino porque recibín bastantes críticas e menos loanzas. Tentarei explicar máis polo miudo, nesta segunda entrega, a miña lectura dos feitos. O relato que tentei construir é o seguinte:

Estamos gobernados, aquí e en Madrid, por un grupo de liquidadores dos servizos públicos, por unha facción ideolóxica que segue con entusiasmo o credo ultraliberal e que se aplica con dilixencia no desprestixio e desmontaxe do público, coa entrega a mans privadas de parcelas de orzamento cada vez máis cuantiosas. Para este fin empregan, na sanidade, todos os medios posibles: a privatización total dos hospitais (mediante as concesións tipo PFI), a derivación masiva aos centros privados e a externalización crecente de servizos sanitarios e parasanitarios. 


Este grupo dirixente minte e  engana acotío. Romperon todas as promesas da campaña electoral. Unha vez gañadas as eleccións comezaron o seu labor de demolición. Núñez Feijóo xa advertiu que privatizaría todo o que non fose estrictamente sanitario. Pero a conselleira vai máis aló: “no nos queda otra que aplicar fórmulas de colaboración público-privada”. A utilización do BOE para publicar normas (incrustadas en leis referentes a outras materias) é unha táctica tramposa que utilizaron en diversas ocasións. Que empreguen este medio para a creación das Áreas de Xestión Clínica (AXC), coa posibilidade de laboralizar aos sanitarios acollidos ao Estatuto Marco, fai desconfiar das intencións do executivo. Nada bó están a preparar cando pretenden agochalo dese xeito. 



Alí onde  aplicaron as receitas neoliberais (que comezaron hai tres décadas no Reino Unido) as consecuencias foron catastróficas para a sanidade pública e para os seus traballadores. Nas comunidades gobernadas polo PP, onde máis teñen adiantadas as medidas privatizadoras, chegaron a un severo deterioro da calidade asistencial e das condicións laborais, provocando ademáis un incremento no gasto sanitario que sitúa a esas autonomías na quebra. Os gobernantes de Galicia, a pesar das evidencias, seguen o mesmo camiño. As consecuencias para os profesionais son severas: reducción drástica dos orzamentos da sanidade, desartellamento das Xerencias de Atención Primaria, amortización de prazas, precarización do emprego, suspensión da xornada de tarde nos hospitais, exilio dos profesionais novos. Tamén a poboacion sofre as consecuencias no aumento das listas de espera e o desvío masivo cara os centros concertados. A aposta pola privatizacion é rotunda; entregaron a empresas externas a plataforma informática, a renovación tecnolóxica, a central de compras, o subministro de material sanitario etc. A proposta de creacion de AXC non é senon un chanzo máis para privatizar, neste caso, o núcleo duro dos centros sanitarios: o labor asistencial.
Feito este longo preámbulo lembremos o sucedido nestes últimos tempos:

-O goberno de Madrid publica no BOE, con nocturnidade e alevosía, unha norma que promove a creación de AXC e facilita a laboralizacion do persoal sanitario.
-O goberno galego leva ao Parlamento unha proposta para crear AXC en Galicia (que xa viñan impulsando nos últimos meses nos hospitais, sen que existise norma legal algunha). É moi probable que o PP galego impoña en Galicia os criterios propostos deste Madrid. As promesas de soberanía feitas polo seu portavoz ofrecen pouca garantía.
-Rocío Mosquera comparece diante da prensa en compañia dos conselleiros de Valencia e Madrid, máximos expoñentes do furor privatizador do PP. Afirma que é preciso modificar o sistema retributivo para vinculalo ao rendemento (facendo entender que actualmente non existe implicacion no traballo nin se conseguen obxetivos).
-Poucos días despois, en sede parlamentaria, afirma que a Consellería vai impulsar o “autocoidado” e a atención telefónica. En resumo: pechan camas, eliminan servizos, amortizan prazas, suprimen a actividade de tarde e pretenden que os pacientes se coiden a sí mesmos e, cando non cheguen, que chamen por teléfono. 

A estratexia é clara (desprestixio do público, reducción dos orzamentos e da actividade dos centros, e introducción da xestión privada nos hospitais) e os actores están identificados (os actuais mandatarios do PP que, no futuro, poderán pasar, mediante a porta xiratoria, a xestionar as áreas que agora privatizan). Os perdedores desta batalla tamén son coñecidos: os profesionais (que están a perder dereitos laborais de forma acelerada) e os usuarios da sanidade pública (que ven medrar as demoras para recibir a atención e os copagamentos aos que deben facer fronte). 


A forza dos feitos é tan contundente que non podemos permitirnos o luxo de ser inxenuos nin é posible ollar para outro lado. Os partidos da oposición teñen que saír do seu letargo para tentar frear, por todos os medios, esta demolición programada da sanidade pública. As forzas sindicais deben  recuperar a belixerancia de antano  para facer fronte común diante da liquidación dos servizos públicos. De non facelo así, xa e todos xuntos, quedarán na historia como cómplices do maior ataque contra o estado de benestar perpetrado desde o poder.

12 comentarios:

  1. Yo creo que el anterior “post” era ya suficientemente claro, pero nunca está de más insistir en mostrar lo que se avecina. Y no parece que sea buena cosa ni para los médicos ni, mucho menos, para pacientes (categoría en la que entramos o entraremos también nosotros, cosa que no conviene olvidar).
    Desde una perspectiva ingenua, podría parecer bueno que entre médicos gestionáramos por unidades, que nos relacionáramos más en aras de enfoque multidisciplinarios y bla, bla, bla. Pero no es eso, obviamente, lo que se persigue, sino más bien afianzar los pasos que se están dando en aras de la privatización pura y dura, en aras de hacer de la sanidad pública negocio privado. ¿No se ve esto? ¿Es bondadosa esa simbiosis público – privado, con orientaciones tipo Fundación Signo?
    Ya surgen seguros para cobertura de posibles futuros cánceres de mama. Aumentará la variedad de ofertas. Y a los pobres (cada día unos cuantos miles más)… que les vayan dando.
    Llevamos muchos años ya con un sistema que persigue lo que es básico para el comercio, para el negocio: la industrialización, sostenida en una automatización creciente y en una terminología perversa (productividad, eficiencia, calidad a lo ISO, tiempos de asistencia que se equiparan a tiempos de reloj, etc., etc.) y regida por una vigilancia informática que penetra toda nuestra actividad. ¿Quiénes dirigen esto y con qué finalidad? ¿Hay que mostrar lo evidente? Parece que sí y hacerlo con insistencia como muestra este segundo post de Pablo.
    Somos dirigidos a la vez desde la incomunicación, en un ámbito en que la crítica, por muy constructiva que se pretenda, se considera “anti-hospital”. Esto no es nuevo; pasó siempre y el PSOE tiene su buena dosis de culpa con los gerentes que puso. Y ahora descubren América con esas áreas de gestión. ¿Quiénes y cómo las dirigirían? ¿En que se basa lo que pomposamente llaman excelencia? Quienes llevamos tiempo en la sanidad pública ya conocemos a los “excelentes” y sabemos por qué lo son y seguirán siéndolo.
    Es cierto que en la sanidad pública hay de todo. Abundan los buenos profesionales, pero también hay indolencias. Y se dice con frecuencia, y tristemente por jóvenes también, que “esto en la privada no pasaría”. Pues bien, yo prefiero un sistema que alberga algunos vagos que otro en el que sólo hay amos y esclavos.
    En cuanto al teléfono, creo que lo que dice un anónimo no se ajusta a lo que se critica. Me imagino que Pablo y muchos más compañeros habrán hecho uso muchas veces de ese medio para atender a dudas de sus pacientes o para preguntarles cómo van. Pero eso es algo muy diferente a implantar por norma un sistema telemático protocolizado de atención al paciente.

    ResponderEliminar
  2. se o Sr Vaamonde non fora un demagogo, igual poderiamos prestarlle atención o que di, pero lamentablemente carece de autoridade moral para que lle fagamos caso, ou é que cando foi Dirctor Xeral de Asistencia Sanitaria aplicáronse as incompatibilidades ou non se derivaron pacintes (,máis que nunca por certo) os centros privados? por non falar do uso da porta xiratoria do que era o seu xefe entonces.
    Non nos de leccións Sr Vaamonde, sabemos ver por nos mesmos o que sucede e non é todo blanco ou negro como retende facernos creer.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. De demagogo, nada de nada. Ni hay demagogia en lo que describe ni la hubo nunca en él. He de recordar que dimitió de su cargo tras un período relativamente escaso en él. Y si lo hizo fue precisamente porque es un hombre honesto y coherente.

      Eliminar
  3. Me parece conveniente un comentario general, que consideraba inútil por evidente, sobre este blog. A diferencia de otros, en los que se expresan opiniones con mayor o menor fundamento, el blog de Pablo se caracteriza por una abundancia de datos que soportan la reflexión.
    Todos los posts que han ido surgiendo se caracterizan precisamente por la documentación que contienen, perfectamente contrastable. Es ese rigor lo que sustenta un análisis realista de lo que ocurre.

    ResponderEliminar
  4. Creo que hay que hablar con mayor precisoón. Lo que se está haciendo no es privatizar los hospitales, sino algo pwor: crear monopolios privados sanitarios para dar cobertura a los pacientes del Sergas.
    Cuando a la gente común les hablan de privatizar se imaginan que a ellos les atenderán como en los hospitales para ricos que ven por la televisión. Por supuesto eso es totalmente falso. En Galicia ya tenemos Povisa par demostrar cómo es el monopolio sanitario privado.
    De lo que se trata es crear empresas con contratos exclusivos de 20 ó 30 años que aseguren unos beneficios constantes dependientes del Estado. Es en definitiva de eliminar los funcionarios y sustituirlos por empresas "funcionarias" con contratos estatales a perpetuidad. Mientras piden que los rabajadores compitan entre sí, crean monopolios libres de toda competencia, al abrigo del poder político.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Moi bo este comentario. Sempre pensei que Povisa era un bo exemplo de como funciona a xestión privada da sanidade pública.
      E o de substituír funcionarios por empresas funcionarias é un magnífico resumo do que esta sucedendo.

      Eliminar
  5. Efectivamente, se trata de que haya quien haga negocio con lo público. Es lo perverso de la privatización, con la que, desde luego, no vamos a ser tratados como quienes se pagan una asistencia privada de verdad, como tan bien apunta Álvaro.
    Si es legítimo que alguien haga negocio con la sanidad privada, arriesgando su dinero en montar una clínica, por ejemplo, no es lo mismo que alguien pretenda lucrarse con la gestión privada de la sanidad pública. De permitirse, ésta acabaría siendo lo previsible: de beneficencia. Y en ese camino parece que ya estamos.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. El problema es transmitir ese concepto a la población general, que ve que sólo respondemos cuando nos afecta laboralmente y no lo hicimos mucho antes, cuando ellos ya sufrían con las listas de espera y demás. Pensarán, seguramente y sin descaminarse, que callaríamos si el resultado de la privatización fuese el que es para ellos y mejoras para nosotros. Eso es lo que nos desacredita. Hay mucho trabajo por delante (y no precisamente salir a la puerta a enseñar las batas), pero sigue sin moverse nadie...

      Eliminar
  6. No podemos seguir callados, son muchos pero muy COBARDES. (WERT).

    ResponderEliminar
  7. En primeiro lugar quero manifestar o meu rexeitamento a calquer modelo que poida modificar a condición de estatutario do persoal do sergas. A partir daqui seria convinte facer unhas pequenas reflexións. Non fai tantos anos que unha persoa con tarxta de pensionista entraba na consulta e sacaba receitas para toda a familia GRATIS, que ian xunto do médico a pedir a baixa "que ainda non collin ningunha este ano", sen falar da prescripcion de ambulancias, material ortopedico,etc. todo isto a demanda do doente, asi coma recetar non o medicamento mais axeitado ou barato senon o do laboratorio amigo. Ir a consulta privada do especialista "e despois isto xo metemos polo hospital".
    Todo isto e máis foi o que levou a sanidade a situación actual, e agora son os mesmos os que queren salvala, so podo rir cos salvadores do sistema.

    ResponderEliminar
  8. Que ha habido abusos, como los que indica Manuel, es un hecho. Y los ha habido por parte de algunos pacientes y de algunos médicos. Pero no parece lógico pasarse al extremo opuesto
    Tenemos un ejemplo bien claro en el absentismo laboral. No parece justo tratar de restringirlo castigando la enfermedad. No era bueno que, en vez de pagar más, se nos dieran tantos "moscosos", con lo que ello implicaba en detrimento asistencia, pero ahora nos pagan menos y nos quitan esos días.
    No parece bueno que medidas como la jubilación a los 65 años se impongan de un modo tan abrupto que facilita el expolio de un saber en el sistema público.
    Hay una frase que es significativa: " Ir a consulta privada do especialista "e despois isto xo metemos polo hospital". Apunta a algo que ha favorecido lo que ocurre ahora: la ausencia de una exclusividad obligatoria a quien trabajara en el sistema público. La privatización descarada que se pretende se ve facilitada por el hecho de que la práctica privada se ha venido nutriendo de la formación de especialistas en el sistema público vía MIR y de su adquisición de experiencia en él. Es llamativo ahora que haya jefes de servicio con actividad privada, cuando la exclusividad era requisito para esa promoción.
    Esa coexistencia público-privada ha sido parasitaria hacia lo público. Ahí sí que veo una responsabilidad de las sucesivas consellerías en su permisividad, aplaudida por colegios profesionales y sindicatos médicos.
    Pero no creo que lo que sucede ahora tenga parangón con cualquier situación pasada y no creo que todo sea lo mismo, que todos sean los mismos.
    La diferencia es patente. Habrá quien se beneficie claramente del rumbo que se está imponiendo a la sanidad pública. Habrá quien sea muy perjudicado, como médico o como paciente. No creo que los que conducen a lo que vemos sean los mismos que quieren evitarlo

    ResponderEliminar
  9. El tiempo da y quita razones .Pero me parece que solo hace falta ver lo que esta sucediendo y las declaraciones de los políticos. Las AXC ya veremos como salen pero no tienen buena pinta apriori , ejemplos tenemos ya en otras comunidades .¿Queremos lo mismo para la nuestra?. Dicen que va a ser voluntario ,animo a los que estén de acuerdo .¿Qué pasara con los que no se integren? ,Eso no lo sabemos...la ley cuando salga habrá que leer entre líneas .Estoy de acuerdo que la salida en el BOE no deja lugar a dudas....luego saldrán modificaciones y desarrollo de la misma...al tanto... el tiempo da y quita razones

    ResponderEliminar