lunes, 30 de septiembre de 2013

Desmontando a Sanidade Pública

En Nueva Tribuna
En Galicia Hoxe


Os expertos non teñen dúbida: o dereito á asistencia sanitaria gratuita para toda a poboación é un mecanismo moi eficaz para rachar o círculo da pobreza. Así o afirmaron nunha Asemblea Xeral da ONU celebrada nestes días pasados. A OMS calcula que cada ano hai uns 150 millóns de persoas no mundo que van á ruína por ter que pagar facturas sanitarias (nalgúns puntos de África unha cesárea pode custar 200 euros, cifra imposible para a grande maioría da poboacion). O coordinador de “Acción por la Salud Global”, Tim Roosen,  é contundente: “Si no se cumple el derecho a la salud para todos los ciudadanos, los Estados no prosperarán ni crecerán, y los pobres seguirán empobreciéndose cada vez más”. 


A OMS afirma que investir en saúde pública é rendible: atállanse as doenzas evitables e mellóranse os indicadores de saúde, producindo un incremento da capacidade laboral e da productividade. Tamén sabemos que investir en sanidade mellora o prognóstico do cancro; un estudo recente demostrou  unha forte correlación directa entre gasto sanitario e supervivencia ao cancro despois do diagnóstico: a máis gasto, a mortalidade é menor.

En España, a partir da Ley General de Sanidad (1986), promovida por Ernest Lluch, fíxose un longo camiño para conseguir a cobertura sanitaria universal de forma plena. O Sistema Nacional de Saúde (SNS), de cobertura universal e financiamento a través dos impostos, é un referente a nivel internacional. A “Organización Panamericana de la Salud” impulsa este modelo nos seus países membros. Mais aquí, pola actuación cruel e pertinaz deste goberno, estamos a facer o camiño en sentido contrario. No que vai de lexislatura o PP está a realizar unha demolición programada do SNS. Estas son algunhas das súas actuacións recentes:

1.- O RD Ley 16/2012 introduciu a obriga de diversos copagamentos que sobrecargan, de xeito insuportable nalgúns casos, as deterioradas economías familiares. O 16 % dos xubilados non poden completar os seus tratamentos, e son cada vez máis as persoas maiores que piden axuda para mercar as medicinas. Mais tamén deixou sen cobertura a perto dun millón de persoas que quedaron sen tarxeta sanitaria. Segundo Médicos del Mundo cada día 2.400 persoas quedan excluidas da cobertura sanitaria desde que comezou a aplicación deste decreto en setembro de 2012. Esta organización puxo en marcha unha campaña informativa –“Ninguén desbotado”-, para concienciar á poboación sobre a gravidade da situación. A supresión da atención sanitaria aos inmigrantes é unha decisión cruel e inxustificada: o dano provocado é inmensamente superior ao aforro conseguido. Mais tamén é unha medida insensata e perigosa: as persoas excluidas con doenzas transmisibles  poden representar un perigo para toda a poboación.


2.- O goberno do PP ven de enviar á UE o seu “Programa Nacional de Reformas. Reino de España 2013” para evidenciar a súa vontade de continuar cos recortes sociais. Segundo un informe da FADSP unha das partidas máis afectadas vai ser o Sistema de Atención á Dependencia: de 2012 a 2014, en tres anos, van aplicar un recorte de 2.220 millóns de euros. Quedarán sen atención 256.000 dependentes, ainda que “o obxectivo final é desmantelar todo o dispositivo previsto pola lei para permitir ás multinacionais dos servizos sociosanitarios apropiarse destes, como fixeron xa no Reino Unido”. 

3.- O pasado 19 de setembro o goberno publicou no BOE unha resolución pola que se obriga aos pacientes con doenzas crónicas graves (cancro, artrite reumatoide, hepatite crónica, esclerose múltiple etc.) ao pagamento do 10% do prezo por envase dos  fármacos de dispensación hospitalaria –que adoitan ser moi caros-. No preámbulo da resolución o propio goberno recoñece a gravidade e cronicidade das patoloxías afectadas.  Esta medida debería ser implantada polas autonomías a partir do primeiro de outubro, pero varias comunidades xa anunciaron que non a van aplicar. Os defensores do copagamento aducen dúas razóns para impoñelo: a función disuasoria e a capacidade recaudatoria. Mais non é posible evitar que estas persoas deixen de utilizar estes fármacos, sen pór en risco a súa saúde, e a recaudación económica vai ser insignificante para o goberno (hai un límite de 4.2 euros por envase) ainda que moi gravosa, e mesmo imposible de asumir, para os enfermos. 

Se non reduce o consumo nin recauda diñeiro: por qué aplica o goberno unha norma tan inxusta e cruel? Hai razóns ideolóxicas para impór estes castigos ás persoas máis necesitadas de axuda. A viceconselleira de sanidade de Madrid, Patricia Flores, preguntábase hai pouco: “¿Tiene sentido que un enfermo crónico viva gratis del sistema?  Tamén hai unha intención intimidatoria. Con estas medidas o goberno persigue crear unha situación de pánico colectivo; os propios afectados vense paralizados polo medo, superados por unha situación de desamparo e desprotección que os fai temer pola propia vida. Mais debe ser toda a cidadanía a que reaccione ante estas imposicións que nos retornan a un pasado que criamos superado. Porque, se non actuamos, algún día poderá tocarnos a nós.

OBREIROS NOS RAÑACEOS DE NEW YORK (1932). CHARLES C. EBBETS.






5 comentarios:

  1. El contenido del post es desolador. Tanto como tristemente realista. Condensaría todo su contenido en una de las palabras en él usadas: pánico. De eso se trata. El libro de Naomi Klein, “La doctrina del shock”, aparecido en su versión original inglesa antes del inicio de la crisis en 2008, fue no sólo descriptivo de un pasado reciente sino también premonitorio de lo que ha acontecido después en nuestro país. Ya sabemos que la crisis vino para quedarse como mantra de explicación universal de todo el expolio que estamos sufriendo para enriquecimiento de muchos, porque son muchos los que nos están robando.
    Ese pánico inunda nuestra sociedad y se traduce en ver como normal lo peor. En mi propio medio hospitalario hay compañeros que están felices por la “suerte” de haber sido contratados. Y es que un contrato laboral ha pasado a ser eso, cuestión de suerte; de suerte sesgada por donaciones y mediada por servilismos, pero suerte al fin. De un derecho al trabajo se ha pasado a ver éste como algo graciable (viva el rey, nuestro señor). Como es cuestión de suerte el hecho de no enfermar y, sobre todo, de no hacerlo de modo crónico. Este sistema propiciado por los dos grandes partidos y llevado a su máxima cota de deshumanización por el PP hace del darwinismo biológico ley biográfica. Hoy más que ayer pero menos que mañana (como decía aquella medalla hortera del amor), vae victis, siendo en esta caso vencidos los enfermos, que ven reducidas sus posibilidades de encontrar un empleo, aumentadas las de perderlo, y son desprovistos de una atención médica digna. Ya aparecen palabras como “pobreza” en las historias clínicas volcadas en Ianus.
    Los médicos podemos y debemos luchar contra esto. No a través de nuestro colegio profesional, dedicado a regalar juguetes a niños pudientes el día de Reyes y a hacer macrofiestas tan ostentosas como fuera de lugar. No a través de los sindicatos (¿existen en la práctica?). Sí con la palabra y, sobre todo, con la atención caso por caso a quien lo necesite en la medida de nuestras posibilidades médicas y paramédicas, lo que sin duda alguna creará tensiones personales muy incómodas. En una sociedad atomizada, de un individualismo feroz incluso por parte de los oprimidos, de ese “precariado” que crece sin cesar (el proletariado pasó a la Historia), será desde la posición ética individualizada de donde tenga que venir la respuesta posible a tanta maldad, pues una revolución de corte clásico no parece tener una perspectiva viable. Aunque nunca se sabe.

    ResponderEliminar
  2. Hola Javier.
    Tienes toda la razón y toda la información.
    Pero olvida toda esperanza.
    La recuperación es para el Capital, no para los ciudadanos/esclavos.
    Ya estamos sumergidos en la NEM (Nueva Edad Média)

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Dicen que la esperanza es lo último que se pierde. Tu segunda frase recuerda la que dicen que se halla en la puerta del infierno.
      Coincido contigo en que estamos en pleno retorno a estructuras medievales, pero sigo creyendo que, a pesar de los pesares, esto se puede y se debe cambiar. Nos lo debemos a nosotros mismos como médicos y potenciales pacientes. Y se lo debemos a las generaciones futuras.
      El blog de Pablo es muy bueno por estar sostenido en la documentación contrastada. Su lectura no es inútil, como no lo es la de otros blogs críticos con este sistema salvaje que nos imponen. Porque ha de tenerse en cuenta algo. Esa imposición desde mercados, de intereses de gente desconocida para nosotros, se da mediante colaboraciones activas o pasivas y aplausos tácitos (cuando no claramente expresados) de personas concretas, mucho más próximas y conocidas, que están en gerencias, que "dirigen" servicios, que pertenecen a juntas directivas de colegios profesionales, etc. No estamos en un régimen totalitario en que la gente pueda ampararse en el cumplimiento de órdenes. Quien está en una gerencia obedeciendo está porque quiere. Quien pertenece a una junta directiva aplaudidora aplaude porque quiere. Quien está en un sindicato pasivo también lo está voluntariamente. Criticar al gobierno desde blogs o redes sociales se parece a gritar en el desierto, pero censurar la conducta complaciente de quienes nos son próximos es otra cosa, probablemente más eficaz.

      Eliminar
  3. NO HAY DINERO?: Roció Mosquera: sueldazo indecente como Conselleira de Sanidade y además 3 puestos en la directiva de GALARIA S.A. : Presidenta, Consejera y Consejera Delegada. Además ponente y profesora en los cursos del FEGAS para cargos directivos. Varios cargos más del Sergas ocupan puestos ejecutivos en esta empresa privada e imparten como ponentes o docentes y gratis pongo el cuello que no lo hacen (o sea, además de sueldazos pluriempleos varios).. Que expliquen eso de que no hay dinero; porque para todo esto hay millones de euros y aquí lo expongo:
    La Xunta creó una empresa para la "explotación" de centros sanitarios llamada GALARIA S.A. que está facultada para asumir la "explotación", directamente o a través de otras sociedades, de hospitales y ambulatorios. El objeto de GALARIA es "el desarrollo, ejecución y explotación de infraestructuras sanitarias del Servizo Galego de Saúde".
    GALARIA es un chiringuito, una fundación de Derecho Privado que no tendría que existir porque lo que hace, lo puede asumir perfectamente el sistema público gallego.
    GALARIA, S.A., aprobada por el Consello de la Xunta en 2008 es en realidad un remozado del Instituto Galego de Medicina Técnica (Medtec), una entidad que creó el Gobierno de Fraga en 1994 para gestionar ciertas unidades médicas de los hospitales de Vigo y Ourense y para asesorar al Sergas en la compra de tecnología y en los concursos públicos. El equipo de Rubio rebautizó el Medtec y en principio le había retirado la potestad para ofrecer servicios asistenciales. De esta forma, Galaria dejaría en 2009 de realizar operaciones quirúrgicas y resonancias, pero La Xunta le ha amplió su objeto social para que pueda asumir la "promoción, planificación, diseño, construcción, conservación, mantenimiento, dotación de equipamiento y explotación, por sí misma o mediante terceros, de toda clase de infraestructuras sanitarias", según consta en sus estatutos.
    Según la Consellería de Sanidade, a la sociedad, le dieron en 2009, 45 millones de euros de los presupuestos de Sanidade, y, en teoría, serviría para ejecutar sus inversiones "de una forma eficiente y rápida,
    El gerente en funciones de Galaria, Javier Villalobos, aseguró que no estaba previsto que la empresa explote ningún hospital ni ambulatorio de forma inmediata. El borrador del plan de desarrollo de la compañía, que deberá ser aprobado por el consejo de administración que preside la conselleira de Sanidade (antes Farjas, ahora Mosquera), sí prevé, señala Villalobos, que la entidad se encargue de financiar y ejecutar la mayor parte de las obras sanitarias incluidas en el Plan Director de Infraestructuras Sanitarias, un documento que recoge proyectos por valor de 1.316 millones para ser ejecutados hasta 2013, entre ellos 66 nuevos centros de salud. El portavoz de la empresa insiste, sin embargo, en que la compañía no participará en ningún aspecto del proyecto del nuevo hospital de Vigo, que la Xunta pretende finalizar en 2012.
    GALARIA pilotará también la adquisición de todo el equipamiento del nuevo hospital de Lugo, un centro que se pretende abrir dentro de un año. La sociedad, informa su gerente en funciones, ya ha redactó los pliegos de condiciones técnicas de todos los concursos que se convocarán "antes de final de enero" para comprar este material, un negocio valorado en unos 35 millones de euros.
    Resumiendo, La Consellería Sanidade está implantando a pasos agigantados la privatización de la toda la Sanidad Pública en Galicia.
    Manuel Martín, portavoz de la Asociación Gallega por la Defensa de la Sanidad Pública, reclamó a la Consellería que explicase claramente para qué va a utilizar a GALARIA, S.A.. Martín se opone a que una entidad que no sea el Sergas explote centros sanitarios de la red pública y recordó que ése es el modelo que el PP está extendiendo en Madrid. El colectivo de Martín critica además otra de las medidas que ha tomado Sanidade en relación con esta empresa pública: encargarle la gestión de la CITA PREVIA en atención primaria.

    ResponderEliminar
  4. Thanks for sharing, nice post! Post really provice useful information!

    FadoExpress là một trong những top công ty chuyển phát nhanh quốc tế hàng đầu chuyên vận chuyển, chuyển phát nhanh siêu tốc đi khắp thế giới, nổi bật là dịch vụ gửi hàng đi nhậtgửi hàng đi pháp và dịch vụ chuyển phát nhanh đi hàn quốc uy tín, giá rẻ

    ResponderEliminar