Xian xa ten seis meses

Xian, o noso segundo neto, chegou a primeiros de ano, nas datas de Reis, de súpeto e sen avisar. A súa irmá  Antía, que ainda non tiña dezaoito meses, agardábao con impaciencia, e fíxolle coro nos primeiros choros. Agora coida del con cariño e dilixencia, por veces excesiva. O neno naceu forte e fermoso, tranquilo e comedor. Cando lle toca, reclama o seu con insistencia. Adicou os meses deste longo e chuvioso inverno a cumplir rigorosamente as función fisiolóxicas básicas, sen grandes incidencias. Agora xa agroma o sorriso e comeza a comunicarse cos demais nos seus propios códigos.  

Ten moita xente darredor que o acompaña e arroupa os seus primeiros días neste mundo. En ningun momento lle falta o cariño e a protección. Todos asistimos admirados a este miragre que, por moito que se repita, non deixa de sorprender. A crianza dun neno -esa maneira de aferrarse á vida cos seus dediños pequenos, os chapoteos no baño, os primeiros sorrisos, o seu ollar posto no noso rostro- é unha experiencia sorprendente que enche os nosos días de ledicia. Dase, por veces, o caso dun coro de adultos a ollar para o neno, como se non houbese outra cousa que admirar, todos agardando un sorriso, un balbuceo, unha ollada, un xesto de complicidade. Xa escribeu Umbral nunha ocasión (Mortal y rosa) que cando un neno rí o mundo alumea e a vida cobra sentido.

É unha mágoa que Antonio,  seu avó materno, só puidera disfrutar do neto os primeiros meses de vida. Foise antes de tempo, despois dunha doenza inesperada e cruel, sen agardar a que entrase a primavera. Era un home forte, rexo, xeneroso e temperamental. Amaba a súa terra, coñecía os segredos do cultivo da vide e dominaba o arte da apicultura. Nos seus últimos días, coñecedor do seu destino, adicouse a facilitar a continuidade na vida dos seus herdeiros. Dende a fiestra, no caer da tarde, ollaba a pegada do sol sobre as ladeiras de Lentille, cubertas polas vides que el sembrara. Imaxinaba como serían os seus netos na vida adulta: “Antía é un remuiño, vai revolver o mundo. Xián é máis tranquilo, estará á súa beira sempre que faga falta”. Se houbese un máis aló,  podería observar que as cousas van ben, os nenos medran con saúde e os seus esfórzanse por darlle continuidade ao seu labor.

Fotógrafo: Lolo da Casa Grande

Mais a vida sigue e a presenza dos nenos fai máis tolerable a súa ausencia. Xian xa ten dous dentes que usa con habilidade. Antía revolotea todo o día, enreda cos cans, xoga coa auga e comeza a decir as primeiras verbas en galego (“o qué ho!”). Xian observa e aprende. Vixía darredor, vai coñecendo aos da súa estirpe, comeza a falar no seu idioma propio e reparte sorrisos sanadores. Por veces xa amosa o seu carácter e pronto compartirá coa irmá os xogos e as disputas. Despois dun tempo longo de chuvia e frío, no mes de xullo o sol entrou con forza. É a vida que se renova e segue, a presenza dos nenos que nos axuda a soportar as perdas e a superar o cansazo que chega cos anos. Donde hai nenos hai alegría e nós temos dúas razóns máis para amar a vida.