miércoles, 5 de marzo de 2014

Aborto: regreso á barbarie

Sete preguntas e sete respostas sobre o anteproxecto de lei do ministro Gallardón.

Revista Luzes
Nueva Tribuna


1. Xestación é o mesmo que vida humana?
En cada exaculación saen douscentos millóns de espermatozoides. De todos eles só un, de cando en vez, consigue chegar ao óvulo e fecundalo. Todos os demáis morren polo camiño, pero ninguen se preocupa por esa perda. Coa fusión dos dous núcleos fórmase unha nova célula, o cigoto, e comeza o complexo proceso do desenvolvemento embrionario que rematará co nacemento dunha criatura despois de nove meses.  Nas primeiras semanas de xestación non se pode falar dunha vida propiamente humana. Trátase dun conglomerado celular que se desenvolve seguindo un plan predeterminado: aos tres meses o embrión mide 10 centímetros e pesa 45 gramos.  A lei de prazos vixente é maioritariamente aceptada; enténdese que máis aló dun momento temporal concreto xa existe unha vida que pode chegar a conformar un ser humano. Esta é a visión desde o coñecemento biolóxico.

2. Defensa da vida ou defensa da alma?
Mais a cuestión non é cando comeza a vida humana desde a perspectiva da ciencia. Porque o lexislador (neste caso o ministro Gallardón -vexan a súa catadura moral neste enlace-, que ven de presentar o anteproxecto de “Ley de Protección de los Derechos del Concebido y de la Mujer Embarazada”) sitúase no terreo da crenza relixiosa: o propio Deus inserta unha alma no útero da xestante no instante mesmo da concepción. O cigoto ten dereito á vida (por enriba do dereito da muller), por posuir unha alma que o convirte en humano desde o primeiro momento. Esta instalación no dogma para lexislar ten efectos moi perversos: impón unha crenza propia a toda a poboación, contempla á muller como unha incubadora e retíralle a capacidade de decidir; négalle o dereito a dispor do seu corpo  e mesmo pretende obrigala a traer ao mundo fetos con malformacións e doenzas graves. No ano 2013 naceron en España (coa lei vixente) 3.500 criaturas con discapacidades severas que son dependentes para toda a vida. Coa lei de Gallardón haberá máis recén nacidos con limitacións importantes: é unha crueldade obrigar á vida a estas criaturas mentres lle sustraen ás familias toda axuda e protección para a súa crianza.

3. Como cambiou a regulación do aborto na historia recente?
A decisión de abortar é sempre dificil e dolorosa. A interrupción voluntaria do embarazo  (IVE) practícase con baixo risco cando é realizada en condicións axeitadas. Non sempre estivo regulada e cando se lexislou foi para considerala unha práctica penalizada. O Código Penal Español de 1822 establecía penas que podían chegar aos 14 anos de reclusión para os profesionais e ata oito para as mulleres que abortaran. Durante o franquismo as mulleres pobres abortaban de forma clandestina, sen ningunha garantía sanitaria e con serio risco para a saúde (no ano 1976 morreron entre 200 e 400 mulleres a consecuencia destas prácticas); as fillas dos ricos iban a Londres, con indulxencia plenaria, para desfacerse do seu problema. De regreso, despois da oportuna confesión e penitencia, pasaban a encabezar as manifestacións antiabortistas impulsadas pola xerarquía da Igrexa e apoiadas pola dereita máis reaccionaria. Esa dobre moral e esa conducta hipócrita son as que o goberno pretende recuperar con esta lei. 

4. Cal é a situación actual do aborto en España?
A Lei Orgánica 9/1985 despenalizou o aborto se había grave risco para a saúde física ou psíquica da embarazada, no caso de violación e ante a presenza de malformacións do feto.  Foi un gran avance, que se consolidou coa Lei Orgánica 2/2010, coñecida como lei de prazos.  Esta norma despenaliza a práctica de IVEs durante as primeiras 14 semanas. Nese período a muller pode decidir de forma libre sobre a interrupción da xestacion, sen intervención de terceiros na súa decisión.  Tamén sinala que o prazo aumenta ata as 22 semanas  no caso de graves riscos para a vida ou a saúde da nai e o feto. Esta lei non provocou un aumento no número de IVEs (como aseguran os seus detrectores), pero sí serviu para garantir o dereito da muller a decidir sobre o seu corpo e a súa vida, e para establecer unhas condicións sanitarias adecuadas para estas intervencións. Ampara o dereito da muller a interrumpir unha gravidez non desexada, pero non obriga a ninguen a actuar contra das súas conviccions. Esta norma é semellante ás existentes na maioría dos países do hemisferio norte con lexislacións pouco restritivas con respecto á práctica de IVEs.

5. Por qué impón o ministro de Xustiza esta nova lei?
Gallardón afirma que vai cambiar a lei por ser un  compromiso do seu programa electoral. É pouco crible este argumento cando vemos  ao goberno en pleno incumplir de forma sistemática todas as promesas da campaña electoral. Trátase, máis ben, da imposición do seu propio credo relixioso a toda a cidadanía, e tamén pode ser unha estratexia para centrar a discusión medíatica neste asunto (tan grave e relevante) mentres continúan co expolio dos orzamentos, coa demolición dos servizos públicos e coa laminación dos dereitos laborais e cidadáns. Porque non existe unha demanda social para propoñer un cambio lexislativo tan regresivo. Máis ben ao contrario, hai unha percepción xeralizada de que a presente lei de prazos é ben aceptada e valorada pola maioría social.

6. É necesaria unha nova lei sobre o aborto?
Un grupo de profesionais relevantes fixo públicas as súas razóns para defender a actual norma: é unha lei  conforme á Constitución, que funciona (non houbo incremento no número de abortos), respecta ás mulleres e a vida en formación. Non fai distinción entre pobres e ricas e permite que as IVEs se realicen de forma segura e equitativa. Ademáis a lexislación de prazos é a que máis aplican os países do contorno europeo e permite compatibilizar a protección do non nacido co dereito da muller a non continuar cunha xestación non desexada.  Derogar esta lei representa un retroceso que nos devolve aos tempos do franquismo e aos abortos clandestinos. Significa un regreso da civilización á barbarie. Pero hai quen se está preparando xa para facer negocio: as clínicas portuguesas que se adican á práctica de IVEs prepáranse para a chegada masiva de mulleres españolas. 

7. Que cambios plantexa a lei de Gallardón?
Co anteproxecto de  lei, que inicia agora a súa tramitación parlamentaria, a  interrupción da xestación nas primeiras 14 semanas (que representa o 90% dos casos)  xa non será un dereito da muller. Será delito. Só haberá dúas excepcións: a violacilón e a existencia de perigo grave para a vida ou a saúde física ou psíquica da muller. 
Pero non permitirá a práctica de IVEs ante a presenza de malformacións fetais ou doenzas incurables: . “No hay embriones de primera y de segunda, como no hay personas de primera y de segunda”, sentenciou o ministro Gallardón, que prefire castigar ás mulleres  -e aos fillos con discapacidade grave- a un destino cruel (en nome dun Deus despótico e sen piedade) na vez de respectar a súa liberdade para dirixir a propia vida.  
Permanece o suposto do risco para a saúde psíquica da muller como motivo para realizar unha IVE, pero impón máis esixencias: esta condición deberá ser acreditada por un informe de dous médicos alleos á clínica que vaia practicar o aborto.  Pero ainda hai máis: a muller que solicite unha IVE recibirá información sobre alternativas, axudas á maternidade e riscos da intervención e terá que agardar sete días antes de decidir. Con esta medida  provócanse demoras innecesarias, realizase unha auténtica coacción sobre a muller que se ve tratada como unha enferma, como unha persoa “incapaz” de decidir por sí mesma, e que debe ser tutelada na súa toma de decisións. Ademáis as mulleres de 16 e 17 anos volverán a precisar do permiso paterno para poder acceder a unha IVE. Só no caso de conflito familiar grave podera o xuiz decidir, en quince días, se a moza pode interrumpir o embarazo non desexado. De novo increméntanse as demoras e provócase un sofrimento innecesario nunha situación difícil por sí mesma. Este anteproxecto tamén contempla a obxección de conciencia de todos os profesionais (sanitarios e non sanitarios) que participan na realización de IVEs, e establece penas (ata tres anos de cárcere e seis de inhabilitación) para os médicos que practiquen abortos fora dos supostos legais establecidos na norma.

En definitiva esta lei é innecesaria e cruel, supón un abuso de poder e representa unha vulneración dos dereitos da muller; supón un retroceso histórico sen precedentes e sen xustificación ningunha, salvo a imposición das crenzas do ministro sobre os dereitos das/-os cidadáns, só para satisfacer á retrógrada xerarquía da Igrexa española e aos sectores máis radicais e reaccionarios do seu propio partido. 

 

17 comentarios:

  1. Parto de que el aborto me produce horror, pero también parto de que no soy quien para juzgar a quien lo decide.
    Existe un continuum desde la formación del cigoto hasta el nacimiento, por lo que no parece fácil establecer un corte nítido entre lo que se entiende o no por humano (las cosas se han complicado desde que se redactó el juramento hipocrático), pero no cabe duda de que no es lo mismo una fase inicial de ese continuum, como un estado de mórula, que un estadio mucho más avanzado, como el reconocible a los tres meses. Por supuesto, en el argumento de confundir ser en potencia con ser actualizado, puede llevarse ese continuum hacia atrás alcanzando extremos ridículos. No sólo hacia la preimplantación del cigoto sino hacia métodos anticonceptivos convencionales. ¿Volverán muchos farmacéuticos a negar, por conciencia, la venta de preservativos o de la píldora, como hacían en tiempos de Franco? ¿Alcanzará el afán legislador “pro-vida” de Gallardón esas cotas?
    Parece necesario avanzar en la discusión científica sobre la cuestión de cuándo nos hallamos ante una vida humana (genéticamente un cigoto lo es, lo cual dice también mucho de lo que puede suponer el reduccionismo geneticista tan en boga) y no sólo en el tiempo; también en sus condiciones, en las que se da un amplio abanico que abarca desde defectos menores hasta graves malformaciones como la anencefalia.
    La vida humana precisa el deseo de que se dé por parte de quien la va a albergar. En ese sentido, cabría preguntarse también por la ética del nacimiento utilitario, como es el caso de familias que quieren tener un hijo para curar a otro que tienen enfermo (http://sociedad.elpais.com/sociedad/2009/03/13/actualidad/1236898801_850215.html).
    A veces da la sensación de que no vivimos en una democracia, y no sólo por la escandalosa corrupción a la que asistimos, asociada a recortes económicos y de derechos, sino por la aspiración aparentemente teocrática del partido en el gobierno. Entre invocaciones ministeriales a la Virgen del Rocío o a Santa Teresa y condecoraciones a la Virgen del Amor, no es anómalo que Gallardón quiera hacer santa a la gente a la fuerza, según su criterio estrictamente religioso. Sólo desde la concepción teocrática puede intentar hacerse de la moral de quien gobierna ley para todos los gobernados.
    Nadie en su sano juicio puede pensar que el aborto es placentero. Cuando alguien aborta, lo hace por algo y con un serio coste psíquico. Se trata de una decisión singular en la que está involucrada la moral de quien la toma y de quien le ayuda, pero a la que debiera ser ajena una ley penalizadora que confunde pecado con delito en un Estado que se dice laico. La hipocresía alcanza su cota máxima cuando esa protección embrionaria se acompaña de un flagrante desamparo de los que ya han nacido, especialmente si padecen malformaciones. Declinar la responsabilidad de decidir a los médicos supone una concepción despectiva de la mujer, a la que se infantiliza, y cargar sobre aquéllos las consecuencias de una legislación insensata.
    Nadie que quiera abortar dejará de hacerlo por mucho que Gallardón se empeñe en ponerle puertas al campo. Será clandestino o en Londres, pero se hará. ¿Qué haría él si viera a una familiar en las condiciones de alguna de quienes quieren abortar?
    Gallardón parece más papista que el papa. Desde una óptica clerical, debiera tener en cuenta que nada peor que perder el alma y, si admite como parece que “extra ecclesiam nulla salus”, debiera bastarle con recordar que la Iglesia excomulga automáticamente a quien aborta. Y ante esa condena que supondrá el infierno (aunque hay eximentes y posibilidades de reversión en el derecho canónico), parecen pueriles los castigos terrenos con los que Gallardón amenaza a sus fieles. ¿Cuántas católicas del PP habrán abortado o habrán inducido a sus hijas a hacerlo? ¿Sabrán que están excomulgadas?
    Lo que necesitamos es menos caridad y más justicia; menos catecismo obligatorio y más ética, menos homilías en el Congreso y más coherencia en un estado que sea lo que dice ser: laico.

    ResponderEliminar
  2. Hipocresía, sí, en primer lugar. Óptica clerical, también. ¿Se te ha escapado la connotación clerical
    cuando dices "Gallardón amenaza a sus fieles?" Supongo que no; debe ser intecionado. En todo caso, parece que volvemos (eso quiere el PP) a tiempos donde la teocracia era 'el partido del Gobierno'... si es que alguna vez hemos salido de ellos enteramente. Un análisis muy acertado el tuyo Javier. De acuerdo con todo lo que has expresado.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Muchas gracias, Alberto. Y sí. Esa frase fue intencionada.

      Eliminar
    2. Ninguen aborta de boa gana, nin siquera as mulleres de hai 70 anos q tiñan xa 15 fillos. E porq coñezo casos cercanos sei q iso non o olvidan xamais. Pero a sua intelixencia as leva a pasar ese dor por un ben mellor. ¿Un fillo sin paí e sin recursos¿ ¿Un diminuido sen protección cando os país morran¿ Seria interesante unha estatistica das separaciones despois do nacemento dun fillo.diminuido.A covardia dos homes fainos fuxir dos problemas, como escapamos da amputación dunha cangrena cando elas a asumen e por iso curan.
      Gallardón e un home, Rajoy e os curas tamen. E aparte disco teñen a filosofía de demonizar os cidadans por calquer causa (aborto, alcoholemia, manifestacios violentas, abuso de medicamentos...) Eles, sin embargo, son intachables, mentras non haxa sentenza firme

      Eliminar
  3. Desde el momento de la concepción hay vida y es humana si la unión es la de un óvulo y un espermatozoide humanos. La mujer es libre para tener o no relaciones sexuales y existen muchos métodos para no quedarse embarazada, que se pues consecuente con lo que hace y como lo hace y que si quiere ser respetada que respete la nueva vida, que aunque la lleve en su útero no es parte de su cuerpo.
    NO AL ABORTO.
    LOS PRO ABORTISTAS QUE SEAN CONSECUENTES CON SUS DECISIONES Y QUE RESPETEN A LOS QUE CREEMOS EN LA VIDA Y ESTAMOS EN CONTRA DEL ABORTO.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Nadie te obliga por lo tanto deja de juzgar a los demás. Y sobre todo tu comentario es machista pues dices la mujer , y ¿acaso solo tiene relaciones la mujer? Fachoide.

      Eliminar
    2. Partes de una premisa falsa pues la mujer que aborta no lo hace por gusto, supone también un riesgo para ella.Claro que hty métodos para no quedar embarazada pero una vez que el embarazo se produce y se diagnostica una enfermedad o daño en el bebé, son sus padres quienes deben decidir si quieren y pueden asumir todo lo que ello supone, puesto que el gobierno una vez que ese niño nace ya no se preocupa de si necesita un colegio especial , de si sus padres tienen dinero para reformar la casa para adaptarla a una silla, de si necesita ejercicios especiales...y mil cosas más! Así que esa carga psicológica, física y económica recae sobre los padres, los únicos que deben decidir si quieren que ese niño nazca.

      Eliminar
    3. A los partidos teocráticos que legislan leyes religiosas, incompatibles con una Constitución laica, habría que ilegalizarlos como se hizo en Egipto con los hermanos musulmanes, (aquí llamados "hermanos del PP"). Ésto ocurriría si viviéramos de verdad en una Sistema democrático y no en un Régimen como es el actual.
      PD, desgraciadamente todavía hay que preservar el anonimato para escribir estas cosas

      Eliminar
    4. La fecundación de un óvulo por un espermatozoide es condición necesaria pero no suficiente para que haya vida humana. Parece precisarse cierto desarrollo de ese cigoto. ¿Son seres humanos todos los cigotos que hay congelados por ahí? Creo que se confunde con excesiva facilidad al ser en potencia con el ser en acto, lo cual no es extraño, dado el contexto escolástico en el que se mueven nuestros ministros y muchos curas (no todos).
      Polarizar la discusión sobre un tema tan serio entre "pro-vidas" y "pro-abortistas" es de una simpleza extraordinaria.
      Por otra parte, es innegable que ese desarrollo se da en un cuerpo, el de la madre, que algo tendrá que decir al respecto cuando se le anuncia una grave malformación, por ejemplo. La opinión moral del Sr. Gallardón es respetable, pero no lo es que haga de ella ley.

      Eliminar
    5. Los que defendemos el derecho al aborto (que no somos todo eso que nos llama usted, particularmente no queremos que haya abortos, como no queremos que haya catarros, pero es una realidad que está ahí) respetamos absolutamente a los que están en contra: no los obligamos a abortar. Tengan ustedes la misma cortesía: no nos obliguen a los demás a vivir en función de sus creencias.
      Por otro lado, siguen jugando con las palabras: vida, y vida humana ya la hay antes de la concepción: espermatozoides y óvulos están vivos y son humanos, así que tienen vida humana, pero a nadie se le ocurre prohibir la abstinencia sexual. El problema es cómo se define la persona, que es el ser depositario de derechos. Y es cuando aparece la conciencia humana, el Dasein de Heidegger. Todos los estadíos previos son fases de su formación, pero no lo son. Es una respuesta que no puede dar la ciencia, aunque nos pueda dar detalles del proceso, pero con seguridad solo se sabria por el testimonio de quién se recuerde de esas fases, o sea, que es imposible. Entonces, en la duda, hay que protegerlo con amplio margen de seguridad, solamente se puede interrumpir durante un determinado período que ha de ser arbitrario y solo por la necesidad de proteger otros derechos y otros bienes igualmente importantes. La respuesta es ley de plazos. ¿Que usted cree que en la concepcion viene Dios y deposita en el óvulo fecundado un alma simbolizado por un código genético? Me parece perfecto, pero tal creencia indemostrable no puede ser impuesta a nadie.

      Eliminar
    6. Perdón..... , ¿¿¿¿" LOS PRO ABORTISTAS QUE SEAN CONSECUENTES CON SUS DECISIONES Y QUE RESPETEN A LOS QUE CREEMOS EN LA VIDA Y ESTAMOS EN CONTRA DEL ABORTO" ?????? . Esto es lo "los pro-abortistas" entienden por respeto? ¿ Algo que no tiene reciprocidad, que únicamente se admite si va a favor de las propias creencias, imponiéndolas sobre las de los demás por medio de una Ley Universal?. Si Jesús volviera a la Tierra.......

      Eliminar
  4. A los partidos teocráticos que legislan leyes religiosas, incompatibles con una Constitución laica, habría que ilegalizarlos como se hizo en Egipto con los hermanos musulmanes, (aquí llamados "hermanos del PP"). Ésto ocurriría si viviéramos de verdad en una Sistema democrático y no en un Régimen como es el actual.
    PD, desgraciadamente todavía hay que preservar el anonimato para escribir estas cosas

    ResponderEliminar
  5. ¿Qué decir de todo lo aquí escrito? Hablemos serio. Un espermatozoide si no fecunda un óvulo su destino es la muerte, lo mismo que el de un óvulo si no es fecundado. Más aun: un embrión en sus primeros días si no anida en un útero también morirá. Para crecer y desarrollarse necesita de la implantación en un útero, que en esta fase de desarrollo será el de la madre. Este embrión, feto después, por si mismo es indefenso, depende de la madre pero no es de la madre. Si así fuera, después de un aborto la madre quedaría mutilada, cosa que, afortunadamente, no sucede. Pueden quedar traumas y secuelas, pero no mutilación (sí, en algún caso, dificultad para una gestación futura, por ejemplo).
    Pero si en el periodo prenatal se necesita del útero materno, en cuanto se nace no se tiene autonomía ni el individuo está concluido, ¡le falta mucho! y sin un "útero social" que lo acoja no podrá sobrevivir. ¿Existe una diferencia esencial entre un feto de 14 semanas, por ejemplo, y un recién nacido?, pues éste dejado a si mismo no tiene otro camino que la muerte.
    Cualquier estadio del proceso de desarrollo y crecimiento es necesario para llegar a los siguientes. La vida es un continuum y sin lo anterior no aparece lo posterior. Y nada que ver con el tema del espermatozoide o el óvulo, pues cada uno por separado no genera vida.
    Y digo todo esto como reflexión pero SIN EVALUAR NI JUZGAR A LA MUJER QUE ABORTA. Pero tan responsable es el hombre como la mujer pues sin hombre no habría fecundación.
    Concluyo mi reflexión: la sexualidad es muy lúdica pero no es un juego y jamás debiéramos de reducirla a sexo.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Es un hecho que un niño recién nacido es indefenso y morirá si no es cuidado, algo que quedaba a la elección del padre en algunos períodos de la historia romana. También sabemos lo que ocurría en Roma (con su ley de las Doce Tablas) con los niños que nacían deformes. Parece claro que nadie quiere retroceder a esos niveles.
      Hay efectivamente la necesidad de un “útero social” (expresión que me parece muy acertada), y ocurre que ese útero es cada día más limitado en nuestro país gracias al gobierno que quiere ser tan protector con los no nacidos.
      Pero, antes de la inmersión en el útero social, si el hijo no es de la madre, ¿De quién es? ¿Del Sr. Ministro?
      En cuanto a la responsabilidad del hombre, parece muy variable. ¿Ser donante de semen hace a uno padre?
      Finalmente, la conclusión me parece auto-contradictoria porque niega la tautología. Lo lúdico es juego (Huizinga hablaba del homo ludens, haciendo precisamente del juego algo nuclear) y lo sexual es sexo. Del mismo modo que A = A. Por supuesto, que la relación de pareja es algo más... o no, porque tal relación es singular y por ello variable según cada cual.

      Eliminar
  6. Son y serán unos meapilas, que esperabais. El puto gobierno está formado por fachas meañpilas del opus, como sucede en Galicia y allí donde gobierna.
    Ni tan siquiera los secunda la extrema derecha europea, léase la hija de Le pen y su puta madre.
    Todos los políticos eran iguales, a joderse.
    Se puede abortar, en los siguientes supuestos: en Portugal, Francia, Inglaterrra.( el chiste no es mío, fue publicado en un periódico).
    Votad, votad, malditos

    ResponderEliminar
  7. UNA ACLARACIÓN SOBRE "LAICO"
    En mi comentario inicial aludí a "un estado que sea lo que dice ser: laico". Pues bien, se trata de un error por mi parte, ya que nuestro Estado no es laico sino aconfesional.
    Así, el artículo 16.3 de la Constitución señala que "ninguna confesión tendrá carácter estatal. Los poderes públicos tendrán en cuenta las creencias religiosas de la sociedad española y mantendrán las consiguientes relaciones de cooperación con la Iglesia Católica y las demás confesiones".
    No parece lo mismo decir "laico", como creía, que decir "aconfesional", como recoge la Constitución.
    Probablemente esa diferencia terminológica tenga consecuencias muy pragmáticas.

    ResponderEliminar
  8. Cando os turcos estaban ás portas de Constantinopla había unha discusión feroz sobor do sexo dos anxos. Un problema resolto polo pragmatismo turco. Todavía hai xente empeñada en definir a irrealidade. Dos dereitos dos fetos podíamos pasar os dos espermatozoides e logo os do ADN e as Bases púricas e pirimidinicas, o Nitróxeno, os protóns... Mentras a vida pasa, como decía J Lennon, con nós ocupados en outras cousas.

    ResponderEliminar