domingo, 13 de enero de 2013

Desmantelando a sanidade pública

En Galicia Confidencial

Na “axenda oculta” do Partido Popular había un obxectivo principal: ocupar o poder para desmontar desde dentro, como troianos, o Estado de benestar, construido nas últimas décadas con tanto esforzo colectivo e que constitúe un elemento básico para garantir a cohesión social e a igualdade de oportunidades. Mais a facción ultraliberal que nos goberna non cre na igualdade das persoas e desconfía do sector público. Agora están a executar os seus plans sen disimulo, sen que lles importe o sufrimento provocado. Non é certo que non se poida soster o Estado de benestar. O profesor Navarro recorda que España gasta neste terreo menos do que podería: “O PIB per cápita é o 94% do promedio dos países da UE-15, mentres que o gasto público social é só o 72% do promedio”.

Pero o PP, en vez de tentar aumentar os ingresos, opta por reducir o gasto, por adelgazar o peso do Estado.  Así deixan máis espazo para o negocio aos grupos empresariais afíns. Nun só ano de goberno o retroceso foi espectacular. Os números cantan. Arredor de 15.000 millóns de euros xa desapareceron das contas para políticas sociais. A sanidade perdeu 7.400 millóns, a educación outros 6.400. Na prensa internacional (The Wall Street Journal, Der Spiegel) mesmo acusan a Rajoy de “saquear en silencio” o fondo de reserva da Seguridade Social no seu empeño de evitar o rescate.

No terreo sanitario o PP non só está a privatizar os servizos senon que, abusando da maioría absoluta e traizoando todos os principios democráticos, entrega diñeiro público (recadado cos impostos) a empresas afíns para producir lucro privado. Non se trata, por tanto, de externalizar a xestión nin de mellorar a eficiencia dos centros sanitarios; o que realmente persigue o PP, desde o poder, é baleirar a caixa dos fondos do Estado destinados ao benestar dos cidadáns.

A estratexia. Na sanidade hai unha estratexia, deseñada en potentes laboratorios de propaganda (Faes, Idis, Bamberg etc), financiados polas empresas que agardan obter beneficios coa desregulación e o desprestixio dos servizos públicos. Desde hai tempo veñen pregoando que a sanidade pública é insustentable, que a xestión privada é mellor que a pública e que cómpre separar financiación e prestación (queren unha financiación pública dos servizos mais que a prestación sexa privada). Estas falacias indemostradas constitúen o corpus teórico dos impulsores da privatización sanitaria.

Os feitos demostran o contrario: alí onde se implantaron estas medidas (Reino Unido, Valencia, Madrid) aumentou o gasto sanitario sen que mellorase a calidade asistencial. Os lobbys e os políticos que agora están a impoñer estas medidas (Galicia, Castela-A Mancha, Madrid) en contra do criterio profesional e cidadá, non ignoran a falsedade dos seus asertos; saben con certeza que este camiño provoca un claro prexuizo colectivo. Pero insisten: teñen claro que si se afunde o sector público terán oportunidade de facer negocio. A consultora PwC (con estreitos vínculos co PP, e onde traballou De Guindos) fixo público hai pouco un informe, “Temas candentes en la sanidad española para 2012”, no que afirma, como conclusión interesada que “en tiempos de crisis es el momento de relanzar la colaboración público-privada”.

O Real Decreto Lei 16/2012. Ao pouco tempo de ocupar o poder (abril-2012) o PP impuxo unha norma decisiva para o futuro da sanidade. Con absoluto cinismo aprobou, por vía de urxencia e sen debate parlamentario, o “RD 16/2012 de medidas urgentes para garantizar la sostenibilidad del Sistema Nacional de Salud (SNS)”. Con este decreto non pretenden garantir nada senon que, pola contra, representa un auténtico misil na liña de flotación contra do SNS. O potencial destrutivo deste decreto imposto polo goberno é tremendo.

-Recupera a figura do “asegurado”. A saúde deixa de ser un dereito dos cidadáns como garante a Lei Xeral de Sanidade (1986). Retrocedemos tres décadas, de xeito que só poderán recibir á atención sanitaria os que acrediten ter cotizado á Seguridade Social.

-Provoca a exclusión sanitaria de diversos colectivos. Actualmente están xa sen tarxeta os inmigrantes en situación irregular, un grupo moi vulnerable que non pode utilizar os servizos da rede pública, agás as urxencias. Hai autonomías que non aplican esta norma (Andalucía, Asturias, Cataluña, Euskadi), e o Tribunal Constitucional ven de avalar o dereito dos inmigrantes sen papeis a recibir atención sanitaria. Levantou a suspensión cautelar dun decreto do goberno vasco que garantía a cobertura sanitaria a este colectivo. Mais a ministra Ana Mato non cambia o seu criterio. “Seguimos pensando que el decreto vasco es anticonstitucional”, afirmou. En realidade a repercusión económica desta medida é ridícula, mentres que o impacto na cohesión social e mesmo na saúde pública é enorme. E o dano que se está a provocar non ten reparación posible.

-Introduce diversos copagamentos (os fármacos dos pensionistas, o transporte sanitario non urxente, as prótesis ambulatorias, determinados productos dietéticos etc), que veñen representar un segundo pagamento do xa financiado cos impostos. Esta medida significa un tremendo castigo para os enfermos, os vellos e os pobres. A exclusión de máis de catrocentos fármacos de uso común (antitusivos, expectorantes, lágrimas artificiais, antiinflamatorios tópicos etc)  é unha carga máis para moitas familias que teñen serias dificultades para afrontar os gastos derivados da atención á saúde.

-A carteira de servizos do SNS, que ven ser a relación de prestacións asistenciais, aparece dividida en tres niveis: básico, accesorio e complementario. Esta medida, aparentemente anodina, en realidade ven sentar as bases para a futura exclusión de prestacións. Dese xeito, e atendendo ás reclamacións das compañías aseguradoras, o Estado só garantirá a carteira básica, polo que as persoas que queiran ter cobertura dos servizos accesorios e complementarios terán que contratar pólizas de seguro que cubran esas prestacións.

Mentres hai cada vez máis xente  que sufre e olla o futuro con tremenda incerteza o partido gobernante non cambia o rumbo nin demostra compasión. Hai moito negocio arredor da sanidade e están a traballar para quen llo haberá de agradecer. 



4 comentarios:

  1. Solo se que sin unión no se consigue nada. Y no hay unión, nadie se mueve, todos quietos viendo como los políticos están arrasando con la vida y el bienestar de millones de españoles.
    Da miedo la quietud de la gente, más miedo que lo que están haciendo esos desgraciados "gerifaltes" que nos "desgobiernan". Porque si no les echamos a la fuerza, que es la única manera, seguirán en la misma línea hasta acabar con todo

    ResponderEliminar
  2. La gente no está quieta, está en la calle continuamente, ahora sólo queda esperar a las elecciones ¿qué más se puede hacer? estamos atados de pies y manos

    ResponderEliminar
  3. ¿Atados de pies y manos? Por supuesto que hay gente que no puede toser porque la despiden. Pero no todo el mundo está atado de pies y manos. No todos. Hay demasiado servilismo voluntario, demasiado acomodo, demasiada aceptación de que "todos son iguales", de que no hay nada que hacer, de que la crisis, de que la herencia, etc., etc.
    Hay desatados por una buena situación y hay, al contrario, quien es absolutamente desatado porque se le priva de todo, incluyendo su casa. En ese caso... ¿también hay que callar?

    ResponderEliminar
  4. quisiera aprovechar la oportunidad que me brinda esta plataforma para hacer una denuncia. Realmente la situación de la sanidad pública queda brillantemente reflejada en la entrada principal; la derecha y sus acólitos no se atreven a hablar de privatización , utilizan un eufemismo muy oportuno; "externalización de los servicios". Primeramente me disculpo por referirme a mi mismo pues, como me enseñó mi abuela, hay que ser muy prudentes y generalmente no conviene aburrir a los demás con experiencias personales, espero que me permitan esta licencia de narrar una vivencia personal. Ayer tuve que ingresar en urgencias por tema de una infección respiratoria. He de decir que a pesar de que es cierto que están masificadas la situación no es peor a la de hace unos años; tuve infinidad de ingresos y la situación denunciada en los medios con respecto al chuac es interesada y oportunista y creo que en este debate lo que más daño puede hacer a la causa de luchar por el paradigma de lo público es la demagogia y la manipulación en general y resulta particularmente dañina cuando se produce por parte de los propios profesionales de la sanidad; " cuando estamos frente a un difunto es absurdo denunciar que está rígido, será más oportuno hacer los estudios patológicos para determinar la causa de su fallecimiento". Los pacientes que conocemos urgencias rápidamente captamos lo absurdo e interesado de esta denuncia. En veinte años de enfermedad yo he tenido que esperar días en los sillones de urgencias a obtener una cama en planta; no entiendo la ofensa y el alarmismo expresado estos días en los principales medios de comunicación del país. Siempre desde la perpectiva de que amo a la sanidad pública porque me ha salvado la vida ya en muchas ocasiones ( incluyendo al autor de este blog) . Voy a la denuncia concreta. Estaba yo dormido con el oxígeno y se me debieron de caer las gafas, estaba en una camilla, como en tantas ocasiones, pasa una enfermera me da un golpe contundente y me grita " se te han caído las gafas" yo me despierto y muy enfadado le digo " no se le ocurra violverme a gritar". Yo comrpartía espacio con pacientes de no menos de setenta años de madia y para mi inmensa sorpresa esta señora del turno de antes de las cuatro, de pelo corto, mediana altura, sobre cincuenta años, muy excitada y nerviosa dice a gritos " ahora lo único que me falta es andar esquivando cadáveres". Yo solte un sonoro "Qué vergüenza". Pues esta es la denucia. Sólo confío que los pacientes no tengamos que ser víctimas de una doble afrenta; la ejercida desde los poderes públicos y la de cierto personal frustrado, posiblemente con razón, por la situación. Vaya por delante
    que esta es una deplorable excepción que la mayoría estan haciendo una labor encomiable a pesar de una merma considerable de medios y manteniendo el obligado, por ley y código deontológico, respeto a los pacientes.

    ResponderEliminar